“…Επιπρόσθετα, η ακεραιότητα της αναστόμωσης και η ισχύς της με κριτήριο την πίεση διάσπασης σε όλες τις περιπτώσεις, σε συνδυασμό με τη διαβάθμιση της ιστολογικής εξέτασης (φλεγμονή, ινοβλάστες, κολλαγόνο, ίνωση) ή τη διαβάθμιση της παρουσίας συμφύσεων, αποτελούν ενδείξεις επαρκούς επουλωτικής ικανότητας σε όλα τα πειραματόζωα που δεν επηρεάσθηκε από τη χορήγηση της bevacizumab. Παρόλα αυτά, η πίεση διάσπασης της αναστόμωσης αποτελεί την πιο συχνά χρησιμοποιούμενη κλινική παράμετρο για τον καθορισμό της ισχύος της αναστόμωσης (28,29,32,112,122,132,149). Η χορήγηση της bevacizumab δεν είχε ουσιαστική επίδραση στην ισχύ της αναστόμωσης, αφού η πίεση διάσπασης ήταν χαμηλότερη στις ομάδες μελέτης (Avastin) σε σύγκριση με τις ομάδες ελέγχου (placebo) και στις δύο, την 7 η ημέρα και την 14 η ημέρα, αλλά χωρίς στατιστική σημαντικότητα.…”