Streszczenie. Materiał do badań stanowiło ziarno odmian pszenicy ozimej pochodzące z doświadczeń polowych realizowanych w latach 2009-2010 przez Krajowy Ośrodek Badawczy Meklemburgii i Pomorza Przedniego (LFA) w miejscowości Gülzow (Niemcy). Pierwszym czynnikiem był system gospodarowania (konwencjonalny, ekologiczny), a drugim czynnikiem były odmiany pszenicy ozimej (Akteur, Adler, Discus i Hermann). Oznaczono cechy fizyczne ziarna, cechy jakościowe oraz właściwości reologiczne określane na farinografie. Zastosowanie konwencjonalnego i ekologicznego systemu uprawy nie miało znaczącego wpływu na cechy fizyczne ziarna pszenicy. Ziarno pszenicy pochodzące z konwencjonalnego systemu uprawy charakteryzowało się lepszą jakością niż ziarno z systemu ekologicznego. Istotnie większe wartości odnotowano w przypadku zawartości białka, ilości glutenu, rozpływalności glutenu i wskaźnika sedymentacji, z wyjątkiem liczby opadania, i indeksu gluten. Zastosowanie systemu konwencjonalnego wpłynęło na uzyskanie korzystniejszych wartości cech farinograficznych w porównaniu z systemem ekologicznym. Wyjątek stanowiła wodochłonność mąki dla której nie stwierdzono istotnych różnic. Najlepszą jakością ziarna i mąki charakteryzowały się odmiany Akteur i Adler, a najgorszą-odmiana Hermann.