Naučne mreže Miodraga Grbića i njihov uticaj na srpsku arheologijuApstrakt: Kako bismo razumeli nastanak, širenje, usvajanje i održavanje ideja u nauci, naučnika bi trebalo sagledati u svetlu njegovih savremenika. Studije sociologije nauke pokazuju da neformalni nivo, odnosno personalna komunikacija, čini značajan deo naučnog života. Kroz personalnu komunikaciju naučnici grade različite strategije, nalaze potvrdu svojih ideja ili utemeljuju sopstvene položaje. Vođeni različitim interesima naučnici se na taj način grupišu u mreže interakcija. Analiza personalne korespondencije Miodraga Grbića (1901Grbića ( -1969, kustosa i arheologa Narodnog muzeja u Beogradu, pruža uvid u nepoznate ali značajne detalje istorije srpske/jugoslovenske arheologije. Grbićeva delatnost postaje znatno jasnija ukoliko se posmatra u kontekstu, kroz prizmu internacionalnih naučnih mreža. Ideje koje je delio u okvirima naučnih mreža postaće očigledne tokom Drugog svetskog rata i konačno dobiti svoje otelotvorenje u vidu Muzejskog kursa. Gledano šire, iza Grbićevih naučnih mreža naslućujemo velike i važne teme kulturno-istorijske arheologije u specifičnim idejno-političkim okolnostima Evrope između dva svetska rata.Ključne reči: naučne mreže, sociologija nauke, istorija arheologije, kulturno-istorijska arheologija, Miodrag Grbić Pristup U uticajnoj knjizi Struktura naučnih revolucija Tomas Kun se ponadao da će "istoriografska revolucija" u istoriji nauke doneti kontekstualizovanje naučnika i njihovih savremenika, njihovih ideja i otkrića, u mesto i vreme u kojem su živeli. Govoreći o pokušajima da se dosegne "istorijski integritet" nauke u njenom sopstvenom vremenu, Kun o "novim" istoričarima nauke kaže:"Oni se, recimo, ne pitaju o vezi Galilejevih gledišta sa gledištima moderne nauke, već pre o odnosu njegovih gledišta i gledišta njegove grupe, to jest njegovih učitelja, savremenika i neposrednih sledbenika u nauci. Štaviše, oni insistiraju na proučavanju stanovišta te grupe i drugih sličnih grupa sa takve tačke gledišta koja daje tim stanovištima maksimalnu unutrašnju koherentnost i najbliže mogućno odgovaranje prirodi i koja je obično sasvim drugačija od tačke gledišta moderne nauke" (Kun 1974, 42-43, naglasio A. B).