The management of nonunion and delayed union of patella fractures: a systematic review of the literature

Abstract

Nonunion and delayed union of patella fractures are rare conditions that are fraught with challenges. There exists limited evidence in the literature to guide the clinician in the management of these complications. Therefore, the purpose of this study was to perform a systematic review of the available evidence on the management of nonunion and delayed union of patella fractures. A total of five publications which met our criteria were identified and formed the basis of this study. The decision making in the treatment of this condition is based on the functional demands of the patient, the factors that led to the development of the nonunion, the potential impact of the biomechanical effects of a total patellectomy, and the presence of an intact extensor mechanism of the knee for a later reconstructive procedure. Patients with low functional demands may be managed with nonoperative methods; however, those who perform heavy physical work or participate in sports usually require open reduction and internal fixation. Tension band wiring is the treatment of choice for patients suitable for a reconstructive procedure. Partial or total patellectomy is also an option for small distal fragments or an inability to satisfactorily perform internal fixation.

Patellar nonunions: Comparison of various surgical methods of treatment

“…With gravity providing the counter force in the patellar traction, there is never a chance of patellar tendon rupture. Nathan et al 9. systematically reviewed five articles in their recent publication and found that surgical management in the form of TBW is the best management for high demand patients.…”

Patella kırıklarında kaynamama ve gecikmiş kaynama konusunda güncel literatürün değerlendirilmesi –güncel tedavi yaklaşımları

“…Merdiven çıkmada zorlanma ve diz hareketlerinde kısıtlılık da bildirilmiştir. [8] İhmal edilmiş kırıklarda belirgin kaynamama ve kırık hattında ayrış-ma var ise, hasta ekstansör mekanizmanın çalışmama-sına bağlı gelişen bulgular ile başvurur. [7] Patella kırıklarında kaynamama, erkeklerde kadınla-ra oranla daha yüksek oranda görülmektedir; ortalama görülme yaşı 38'dir.…”

“…[6] Kaynamama ve gecikmiş kaynama, cerrahi tedavi edilen tüm kı-rıkların %2,7-12,5'inde görülür. [8] Tedavi görmemiş, belirgin ayrışmış, ekstansör mekanizması çalışmayan hastalarda kaynamama tanısı kolaylıkla konulurken, konservatif veya cerrahi tedavi görmüş hastalara ne kadar sürede iyileşme beklendiği ve ne zaman kaynama gecikmesi tanısı konulacağı konusunda, insidansın çok düşük olması nedeniyle, kesin bir görüş birliği yoktur. Özellikle, cerrahi tedavi edilmiş hastalarda kaynamama ve implant yetmezliği ayrımını yapmak oldukça güçtür.…”

“…Kaynamama; erkek hastalarda, açık kırıklarda, transvers kırıklarda ve alçı tedavisinde daha yüksek olarak bildirilmiştir. [8] Tanı, direkt grafilerde kırık hattında kaynama bulgusu olmaması, güçsüzlük, dizin boşalması, merdiven çıkmada zorluk eklem hareket açıklığında azalma saptanması ile konur. Tedavi şekline karar vermede; hastanın fonksiyonel beklentileri, kaynamamaya yol açan nedenler, total patellektominin biyomekanik etkileri, ekstansör mekanizmanın sağlam olması ve ileride artroplasti ameliyatı olasılığı göz önüne alınmalıdır.…”

Updates in biological therapies for knee injuries: bone

“…Patellar fractures must follow principles of articular fracture management, which involves anatomic reduction, stable fixation, and early motion. In cases of nonunions, attempts to reestablish a complete range of motion may involve internal fixation or even partial or total resection of this bone [73]. There is a paucity of data depicting the use of biological therapies on enhancing patellar bone healing.…”