“…Öğretmenlerin öz-yeterliği arttıkça, öğretimsel yaratıcılık (Nie, Tan, Liau, Lau ve Chua, 2013), iş doyumları (Gamsız, Yazıcı ve Altun, 2013;Gençtürk ve Memiş, 2010;Skaalvik ve Skaalvik, 2010;Skaalvik ve Skaalvik, 2014;Telef, 2011), yaşam doyumları (Telef, 2011), problem çözme becerileri (Altunçekiç, Yaman ve Koray, 2005;Aylar ve Aksin, 2011;Kesicioğlu ve Güven, 2014;Yenice, 2012), empati ve iletişim becerileri artmakta (Kesicioğlu ve Güven, 2014) ve tükenmişlikleri azalmaktadır (Bümen, 2010;Friedman, 2003;Gholami, 2015;Gündüz, 2012;Savaş, Bozgeyik ve Eser, 2014;Schwarzer ve Hallum, 2008;Skaalvik ve Skaalvik, 2010;Skaalvik ve Skaalvik, 2014;Telef, 2011).…”