The Social Psychology of False Confessions

Abstract

Inspired by DNA exoneration cases and other wrongful convictions of innocent people who had confessed to crimes they did not commit, and drawing from basic principles of social perception and social influence, a vast body of research has focused on the social psychology of confessions. In particular, this article describes laboratory and field studies on the “Milgramesque” processes of police interviewing an interrogation, the methods by which innocent people are judged deceptive and induced into confession, and the rippling effects of these confessions on judges, juries, lay and expert witnesses, and the truth‐seeking process itself. This article concludes with a discussion of social and policy implications—including a call for the mandatory video recording of entire interrogations, blind testing in forensic science labs, and the admissibility of confession experts in court.

Guilty While Innocent: A Review on False Confession Phenomenon in the Criminal Justice System

“…Genel olarak bu etmenler, sorgu koşul ve teknikleri ile başta polis olmak üzere adli süreçlerdeki görevlilerin şüphelilere yönelik tutumlarını kapsamaktadır. Çok sayıda sorgu tekniği ve uygulamasından söz edilse de (örn., Kassin, 2015;Leo, 1996aLeo, , 1996b içerik ve amaçları göz önünde tutularak bunları üç temel aşama altında toplamak mümkündür (Kassin ve Gudjonsson, 2004): Gözaltı ve Tecrit (custody and isolation), suçu abartma/yıldırma (confrontation) ve suçu mazur gösterme/hafifletme (minimization). Aşağıda, ilk olarak adli sürecin tüm safhalarında karşılaşılabilen şüphelilere yönelik yanlılık, önyargı ve hatalar ele alınmaktadır.…”

“…Bir suça ilişkin polis soruşturması tipik olarak şüphelinin suçluluğunu ve masumluğunu kestirmeye dönük bir ön görüşme ile başlamakta ve burada edinilen izlenimle ya sorgunun devamına ya da şüphelinin serbest bırakılmasına karar verilmektedir (Gudjonsson ve Pearse, 2011;Kassin, 2005Kassin, , 2008aKassin, , 2015Kassin ve ark., 2010). Soruşturma yönergeleri, bu ön görüşmede suçluluğa işaret eden sözlü ve sözlü olmayan ip uçlarına bakarak (önceden ezberlenmiş cümleler, göz temasından kaçınma, yüzün kızarması, gergin oturuş gibi) şüphelinin suçluluğuna ya da masumiyetine yüksek bir başarı oranıyla (%85) karar verilebileceğini öne sürmektedir (bkz., Meissner ve Kassin, 2002;Kassin ve ark., 2007).…”

“…Şöyle ki, soruşturma yönerge ve eğitimlerinin özü itibariyle, açık ya da örtük bir şekilde, şüphelilerin suçlu olduğu varsayımından hareket ediyor olması sorgunun hipotez test etmeye benzer bir süreçle yürütülmesini beraberinde getirmektedir (Kassin, 2015;Kassin ve ark., 2003;Meissner ve Kassin, 2002. Bu ise polislerin sorgu süreci boyunca şüphelilerin suçluluklarını kanıtlayacak ve dolayısıyla kendi hipotezlerini doğrulayacak ifade ve kanıtlara odaklanmalarına, suçsuzluklarına işaret eden karşı kanıtları ise hafife alma veya tamamen göz ardı etmelerine yol açabilmektedir.…”

“…Bu nedenle, sahte itiraf olgusu bilim çevrelerinde uzun bir süreden beri tartışılmaktadır. Bu tartışmalar neticesinde, psikoloji dahil birçok sosyal bilim alanında (kriminoloji, hukuk, sosyoloji gibi) sahte itirafların yaygınlığı, nedenleri, sonuçları ve önleyici tedbirlere ilişkin zengin bir alanyazının oluştuğu görülmektedir (Bond ve DePaulo, 2006;Drizin ve Leo, 2004;Garret, 2010;Kassin, 2015;Kassin ve ark., 2010;Kassin ve Gudjonsson, 2004;Lassiter, 2010;Meissner ve ark., 2014). Sahte itirafta bulunarak ağır suçlardan mahkumiyet almış birçok kişinin suçsuzluğunun DNA teknolojisindeki gelişmelerin de yardımıyla ispatlanması konunun ciddiyetinin daha iyi anlaşılmasını sağlamıştır (Kassin ve ark., 2010;White, 2003).…”

“…Sahte itirafta bulunarak ağır suçlardan mahkumiyet almış birçok kişinin suçsuzluğunun DNA teknolojisindeki gelişmelerin de yardımıyla ispatlanması konunun ciddiyetinin daha iyi anlaşılmasını sağlamıştır (Kassin ve ark., 2010;White, 2003). Kuşkusuz, Batı ülkelerindeki ceza adalet sistemleri de bu alanda son 30-40 yılda oluşan bilgi birikiminden gün geçtikçe daha çok etkilenmekte ve yararlanmaktadır (Gudjonsson, 2003;Gudjonsson ve Pearse, 2011;Kassin, 1997bKassin, , 2008bKassin, , 2015Kassin ve ark., 2010;Lassiter, 2010).…”