The Trauma Nurse Coordinator in Australia and New Zealand

Abstract

An initial profile of the demographics and current practice of Australian trauma nurse coordinators (TNCs) was conducted in 2003. The study identified common and differing role components, provided information to assist with establishing national parameters for the role, and identified the resources perceived necessary to enable the role to be performed effectively. This article compares the findings of the 2003 study with a 2007 survey, expanded to include New Zealand trauma coordinators. Forty-nine people, identified as working in a TNC capacity in Australia and New Zealand, were invited to participate in February 2007. The survey consisted of a 3-part questionnaire of respondents' demographics, the percentage of time allocated to 10 defined role functions (components), and the TNCs' perceived required resources to fulfill their role effectively. Feedback from the 2003 survey was incorporated in the redesign. Participation in the research enabled an update of the previously compiled Australia/New Zealand trauma network list. Thirty-six surveys (71.5% response rate) were returned. Descriptive statistics were undertaken for each item, and comparisons were made among states, territories, and countries. The mean age of respondents was 41+/-7.7, range 27 to 57, and 92% were female. They averaged 11.1 years of postregistration critical care or trauma experience, and 50% (n=18) reported working unpaid overtime (decreased from 56% (n=19) since 2003). Participants reported that most of their time was spent fulfilling the trauma registry component of the role (27% of total hours), followed by quality and clinical activities (19% of total hours), education, and administration. The component associated with the least amount of time was outreach (3% of total hours). Although the proportion of time has almost halved since 2003, TNCs still spend the most time maintaining trauma registries. Compared to the 2003 survey, Australian and New Zealand TNCs are working more unpaid overtime, spending more time performing quality and clinical activities and less time doing data entry. Despite where one works, the role components identified are fulfilled to a certain extent. However, trauma centers need to provide the TNC with adequate resources if trauma care systems are to be optimally effective.

Establishing the research priorities for major trauma in the United Kingdom: A Delphi study of nurses and allied health professionals

“…The development of trauma coordinators has lacked standardisation and formal guidance on the role leading to widespread variation in how they have been implemented and what function they serve [35,36]. There is some international evidence on the role of trauma coordinators [37,38,39].…”

บทบาทของพยาบาลผู้ประสานงานทางคลินิก

“…1. บทบาทของพยาบาลผู ้ ประสานงานทางคลิ นิ ก (Roles of clinical nurse coordinator) หมายถึ ง การท าหน้ าที ่ ของพยาบาลต าแหน่ งผู ้ ประสานงานทางคลิ นิ กในการดู แลผู ้ ป่ วยกลุ ่ มโรคต่ างๆ ให้ บรรลุ เป้ าหมายในการท างานอย่ างมี ประสิ ทธิ ภาพ จากการรวบรวมความคิ ดเห็ นของผู ้ เชี ่ ยวชาญที ่ มี ประสบการณ์ เกี ่ ยวข้ องกั บพยาบาลผู ้ ประสานงานทางคลิ นิ ก จ านวน 19 คน โดยขั ้ นต้ นได้ ทบทวน วรรณกรรมและบู รณาการแนวคิ ดบทบาทพยาบาลผู ้ ประสานงานทางคลิ นิ กในกลุ ่ มโรคต่ างๆ ที ่ มี การศึ กษาในต่ างประเทศของ Bayard, et al (1997), Frelick, et al (2006), Misao, et al (2000), Dinwiddie (2007) และ Al-Qudimat, et al (2009) (Good & Rowe, 2001;Swansburg, 1990;Swansburg & Swansburg, 2002;Manthey, 2009 (Al-Qudimat, et al, 2009;Skillings and Macleod, 2009) จากข้ อดี ดั งกล่ าวจึ งท าให้ องค์ กรสุ ขภาพในหลายประเทศก าหนดต าแหน่ งพยาบาล ผู ้ ประสานงานทางคลิ นิ กในการดู แลผู ้ ป่ วยในกลุ ่ มโรคต่ าง ๆ ได้ แก่ สหรั ฐอเมริ กา อั งกฤษ ออสเตรเลี ย อิ สราเอล จอร์ แดน ญี ่ ปุ ่ น และฮ่ องกง (Al-Qudimat, et al, 2009;Cancer Institute NSW, 2011;Crouch, et al, 2015;Misao, et al, 2000;Skillings and Macleod, 2000;Yeung, et al, 2006) 2 (Crouch, et al, 2015;Yeung, et al, 2006;Kate, et al, 2008 Qudimat, et al, 2009;Cancer Institute NSW, 2011;Frelick, et al, 2006 Cohen and Orbuch (1979) แก่ Bayard, et al, (1997), Misao, et al, (2000) และ Al-Qudimat, et al, (2009) และผู ้ กล่ าวถึ งหน้ าที ่ ของ พยาบาลผู ้ ประสานงานทางคลิ นิ ก ได้ แก่ Frelick, et al, (2006) และ Dinwiddie, (2007) ( 2009) กษาของ Frelick, et al, (2006) และ Al-Qudimat, et al, (2009 ่ Misao, et al, (2000); Frelick, et al, (2006); Dinwiddie, (2...…”

ประสบการณ์การเป็นพยาบาลผู้ประสานงานทางคลินิก ในโรงพยาบาลเอกชน

“…ในระยะต่ อมาโรงพยาบาลหลายแห่ งในต่ างประเทศ ได้ แก่ ประเทศญี ่ ปุ ่ น (Misao, et al, 2000) ฮ่ องกง (Yeung, et al, 2006) จอร์ แดน (Al-Qudimat, Day, Almomani, Odeh, Qaddoumi, 2009) ออสเตรเลี ย (Cancer Institute NSW, 2011) และอั งกฤษ (Crouch, McHale, Palfrey and Curtis, 2015) (Powell, 2000;Cherry and Jacob, 2008) (Al-Qudimat, et al, 2009;Skillings and Macleod, 2009) จากข้ อดี ดั งกล่ าวจึ งท าให้ องค์ กรสุ ขภาพ ในหลายประเทศก าหนดต าแหน่ งพยาบาลผู ้ ประสานงานทางคลิ นิ กในการดู แลผู ้ ป่ วยในกลุ ่ มโรคต่ างๆ ได้ แก่ ประเทศญี ่ ปุ ่ น (Misao, et al, 2000) ฮ่ องกง (Yeung, et al, 2006) (Blansfield, 1996) ประเทศอั งกฤษ (Crouch, et al, 2015) ประเทศออสเตรเลี ย (Kate, et al, 2008) ประเทศอิ สราเอล (คั ทลี ยา คงเพ็ ชร, 2556) และฮ่ องกง (Yeung, et al,2006) (Wodskou, et al, 2014) (Boydell, 1985;Megginson and Pedler, 1992 Dubrin (1993)…”