Artykuł ma na celu głębsze zrozumieni przyczyn, charakterystycznych cech i rozwoju bułgarskiej instytucji chitalishte, a także jej osadzenia w lokalnych, początkowo miejskich, społecznościach z ich działaniami związanymi z zachowaniem i ochroną dziedzictwa kulturowego. Do połowy lat pięćdziesiątych XIX wieku bułgarski zwyczaj chitalishte zyskał swoje charakterystyczne cechy: lokalny charakter, złożone funkcje i autonomiczną formę samozarządzania. Autorka skupia swoją uwagę zarówno na ogólnym kontekście bułgarskiego okresu budowania narodu, jak i na mikrośrodowiskach lokalnych społeczności, w których chitalishte powstawały i rozwijały się jako specyficzne centra kulturalne i edukacyjne.