Η διατριβή παρακολουθεί τις σύγχρονες μαθησιακές θεωρίες και παιδαγωγικές προσεγγίσεις για να αναδείξει πιθανές συνέργειες μεταξύ διαδικτυακής μάθησης και αρχιτεκτονικής εκπαίδευσης. Συγκεκριμένα, εξετάζει τις τελευταίες εξελίξεις στις διαδικασίες παραγωγής γνώσης και τις επιπτώσεις που έχει η χρήση των νέων εργαλείων και πρακτικών στο προφίλ των σύγχρονων εκπαιδευόμενων, ειδικά για την αρχιτεκτονική. Πώς έχει εξελιχθεί η διαδικασία παραγωγής γνώσης και ποια είναι τα εργαλεία που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε σήμερα για να παράγουμε μάθηση; Ποιο είναι το προφίλ των σύγχρονων εκπαιδευόμενων; Ποιος γίνεται ο ρόλος του/της διδάσκοντα/-ουσας; Τί συμβαίνει όταν η τεχνολογία επιτρέπει στα εκπαιδευόμενα υποκείμενα να συγκροτήσουν τη δική τους διαδικτυακή ταυτότητα με βάσει τα ατομικά τους χαρακτηριστικά και τις προτιμήσεις τους, να αναζητήσουν μόνα τους πηγές γνώσης και πληροφορίες και να αλληλεπιδράσουν μεταξύ τους και με άλλους παράγοντες μέσω της διαδικτυακής τους παρουσίας; Μπορεί αυτή η εξέλιξη να προσφέρει εναλλακτικά εκπαιδευτικά μοντέλα για την αρχιτεκτονική εκπαίδευση; Και αν ναι, ποια μπορεί να είναι αυτά; Και ποιες μπορεί να είναι οι συνέπειες για τους εμπλεκόμενους στη μαθησιακή διαδικασία;Η θεωρητική έρευνα της διατριβής κινήθηκε πάνω σε τρεις βασικούς άξονες: ο πρώτος διατρέχει τις γνωσιακές θεωρίες και ως ένα βαθμό τις πιο σημαντικές πρόσφατες μετατοπίσεις στην επιστημολογία της γνώσης. Ο δεύτερος εξετάζει τις παιδαγωγικές εκφράσεις των γνωσιακών θεωριών και ειδικά αυτών που αναφέρονται στο σύγχρονο παράδειγμα και δη το (δια)δικτυακό. Ο τρίτος άξονας της θεωρητικής έρευνας εξετάζει ειδικά την αρχιτεκτονική εκπαίδευση μέσα από το καθιερωμένο μοντέλο διδασκαλίας του Εργαστηρίου Σχεδιασμού (Design Studio) και το πώς αυτό έχει αλληλεπιδράσει μέχρι στιγμής με τις νέες παιδαγωγικές μεθόδους και τη διαδικτυακή μάθηση. Τέλος, καθώς η έρευνα πεδίου διαχύθηκε στην πορεία του χρόνου σε μαθήματα σχεδιασμού, ο τρίτος άξονας της θεωρητικής έρευνας διευρύνθηκε για να εξετάσει συνολικά τη σχέση του σχεδιασμού με την έρευνα έτσι όπως αυτή διαμορφώθηκε από το 1960 και μετά και το πώς αυτή η σχέση επηρέασε την αρχιτεκτονική εκπαίδευση του σχεδιασμού τις τελευταίες δεκαετίες. Η εφαρμοσμένη έρευνα, από την άλλη πλευρά, επιχειρήθηκε σε δύο τύπους μαθημάτων: το πρώτο ήταν ένα ερευνητικό μάθημα του Μεταπτυχιακού προγράμματος του ΕΜΠ με τίτλο "Σχεδιασμός-Χώρος-Πολιτισμός". Αργότερα, λόγω της αλλαγής του προγράμματος σπουδών το μάθημα έγινε σχεδιαστικό κι έτσι η έρευνα μετατοπίστηκε σε εργαστήρια αστικού σχεδιασμού που πραγματοποιήθηκαν και σε μεταπτυχιακό, αλλά και σε προπτυχιακό επίπεδο. Στο πλαίσιο της εφαρμοσμένης έρευνας πραγματοποιήθηκαν συνολικά έξι πειραματικά μαθήματα: δύο στο προπτυχιακό και τέσσερα στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα. Η διατριβή περιγράφει αναλυτικά το σχεδιασμό των μοντέλων βάσει των αρχών της μεικτής και δικτυακής μάθησης και τις παραλλαγές που δημιουργήθηκαν στις αλλεπάλληλες εφαρμογές τους με τη χρήση πολλαπλών διαφορετικών μαθησιακών περιβαλλόντων και εργαλείων δικτύωσης. Σημαντικό κομμάτι της εφαρμοσμένης έρευνας αποτελούν τα αναλυτικά στοιχεία των μαθημάτων που συλλέχθηκαν συστηματικά και ακολούθως ταξινομήθηκαν προκειμένου να περιγράψουν τη συμμετοχή και την αλληλεπίδραση όλων όσοι εμπλέκονται στη μαθησιακή διαδικασία, το περιεχόμενο του μαθήματος, τις δραστηριότητες που αναπτύχθηκαν μεταξύ των μελών του μαθήματος, τους πολλαπλούς χώρους συνύπαρξης, αλλά και τη διαδικασία παραγωγής νοήματος στο νέο παράδειγμα. Η διατριβή ολοκληρώνεται παρουσιάζοντας τα οφέλη της συνέργειας της μείξης και της δικτύωσης στην αρχιτεκτονική εκπαίδευση του σχεδιασμού. Παράλληλα αναδεικνύει έναν νέο μηχανισμό σχεδιασμού μαθημάτων για τον σχεδιασμό μέσα στο παράδειγμα της ανοιχτής εκπαίδευσης και το πώς αυτός οδηγεί σε έναν νέο τύπο εργαστηρίου, το Εργαστήριο Συνεργασίας.