Transforming Europe? The EU's industrial policy and geopolitical turn

The European Investor State: Its characteristics, genesis, and effects

“…This special issue aims to contribute to this debate by introducing the concept of the “Investor State.” It joins a list of concepts that have proliferated in an attempt to grasp the evolving role of the state in the economy and its relationship with the market. These concepts include the “catalytic state” (Prontera and Quitzow, 2022), the “entrepreneurial state” (Mazzucato, 2013), “state capitalism” (Alami and Dixon 2020), the “hidden investment state” (author 2, 2019), the revitalized concept of the “developmental state” (Block, 2008; DiCarlo and Schmitz, 2023; McNamara 2023), the “substitutive state” (Berry, 2022), the “corporate welfare state” (Bulfone et al, 2022), and the “European de-risking state” (Gabor 2023). These concepts vary in their focus on either the productive state capacities or the distributive consequences of contemporary state intervention.…”

Strategies of Green Industrial Policy: How States Position Firms in Global Supply Chains

“…After a strong negative initial reaction, the EU has mounted strategic responses in a number of areas (Di Carlo and Schmitz 2023;McNamara 2023). However, structural and institutional pressures have prevented the EU from developing responses in every sector, precluding, for instance, an active hydrogen strategy.…”

“…This is not ideal because it requires shoehorning a subsidy into a carbon market, which is designed to be firm-driven. In short, the EU's institutions are not easily adaptable to industrial policy, though capacity is actively being built and European collaboration may surprise the world again (McNamara 2023). This helps to specify the scope conditions of the argument as it shows the limits of sectoral features in driving outcomes when institutions and political structures are not easily adaptable.…”

Το Ενεργειακό Τρίλημμα Της Ευρωπαϊκής Ένωσης Στην Εποχή Των Πολυκρίσεων

“…Οι στρατηγικές πρωτοβουλίες που έχει αναλάβει η ΕΕ κατά την τελευταία τετραετία (Ευρωπαϊκή Πράσινη Συμφωνία, Σχέδιο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας, σχέδιο REPowerEU, Ευρωπαϊκή Βιομηχανική Στρατηγική) προέκυψαν ως αποτέλεσμα της βούλησης των Ευρωπαίων δρώντων να αντιμετωπίσουν μια σειρά διαφορετικών αλλά αλληλοσυνδεδεμένων κρίσεων και προκλήσεων όπως η κλιματική κρίση, το μεταβαλλόμενο γεωπολιτικό περιβάλλον, η πανδημία του COVID-19 και η Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Οι στρατηγικές αυτές αντιπροσωπεύουν επίσης μια αλλαγή υποδείγματος στην Ευρωπαϊκή διακυβέρνηση, καθώς σηματοδοτούν μια στροφή από την άσκηση (νέο)φιλελεύθερων πολιτικών αρνητικής ολοκλήρωσης που προωθούν τις αρχές του ανταγωνισμού και των ανοιχτών αγορών στη διαμόρφωση ενός περίπλοκου μείγματος παρεμβατικών πολιτικών θετικής και αρνητικής ολοκλήρωσης που απαιτούν τη χρήση μιας πληθώρας ρυθμιστικών και δημοσιονομικών εργαλείων (Ανδρέου 2021: 98) και που έχουν επίσης μια ισχυρή γεωπολιτική διάσταση με σημείο αναφοράς τη στρατηγική αυτονομία της ΕΕ (McNamara 2023, Schmitz και Seidl 2023. Σε αυτό το νέο, πολυπρισματικό πλαίσιο πολιτικής, η ενεργειακή πολιτική της ΕΕ είναι πλέον αναπόσπαστο συστατικό στοιχείο τόσο της κλιματικής πολιτικής όσο και της βιομηχανικής στρατηγικής και της εξωτερικής δράσης της Ένωσης.…”