Turkey, Europeanization, and Domestic Change

Abstract

1999 yılında Avrupa Birliği'ne aday ülke statüsü kazanan Türkiye'nin Avrupalılaşma süreci hızlanmış fakat zaman içerisinde dalgalı bir seyir izlemiştir. 1999'dan sonraki üç yıl içerisinde pasif bir şekilde reformlara başlayan Ankara, 2002 seçimleri sonrasında Avrupalılaşma reformlarını hızlandırmıştır. 2005 yılı itibarı ile reformlar hız kesmiş ama yine de yamalı bir şekilde olsa da devam etmiştir. Orta ve Doğu Avrupa ülkelerinin Avrupalılaşma sürecini analiz eden çalışmaların başarısını ortaya koydukları Dış Teşvik Modeli artan uygulama maliyetleri ve kredibilitesi düşen Avrupa Birliği koşulluluk ilkesi çerçevesinde 2005 sonrası Türkiye'de devam eden reformları açıklamada yetersiz kalmıştır. Bu araştırma probleminden yola çıkan makale Türkiye'nin deneyimlediği bu dalgalı süreci Dış Teşvik Modeli'nin bel kemiğini oluşturan Avrupa Birliği koşulluluk ilkesi ve ulusal uygulama maliyetlerine maruz kalan veto odakları çerçevesinde incelemekte ve yetersiz kaldığı noktada reformların itici gücü olabilecek etkenleri incelemektedir. Makale Avrupa Birliği koşulluluk ilkesinin reformları itici etkisinin aday ülkelerin Avrupalılaşma sürecindeki tek etken olamayacağı, özellikle iç etkenlerin Avrupalılaşmaya olumlu etki yapabileceğidir.