Urban Uprisings: The Troubled Relationship Between Citizens and Police in France, the UK, and the USA

Abstract

Violent outbursts in Paris (2005), London (2011), and Ferguson (2014) illustrate the problematic and disturbing relationship between citizens and police in the ‘West’. While these episodes are often portrayed as ‘apolitical’ and ‘criminal’ in media and political debates, they are in the academic literature predominantly seen as (unarticulated) forms of political protests against structural inequalities. Building on this political perspective, I will first argue that the interplay between structural, police, and ‘private’ violence is at the core of these urban uprisings. Subsequently, I will identify four common factors that contributed to the onset and legitimization of collective violence in Paris, London, and Ferguson: an emotive and symbolically significant incident, often with a young inhabitant of a marginalized neighbourhood as protagonist; police involvement; unclarity and pre-violence rumours; and pre-existing us-them divides. In the conclusion, I will emphasize the importance and need of a systemic approach towards police reform.

“En, goed gevoel dat je je stad naar de vernieling hebt geholpen?” Een kwantitatieve analyse van het relationeel besef van burgemeesters in hun publieke reacties op de avondklokrellen

“…Zodoende worden rellen gedelegitimeerd en gedepolitiseerd, wat het voor politici makkelijker maakt te ontkennen dat er sprake is van politieke onvrede en/of dat zij een verantwoordelijkheid dragen voor het ontstaan van de rellen en voor het aanpakken van de achterliggende problemen (Kaulingfreks, 2016;Newburn, 2021). De mogelijke politieke betekenis van rellen en de grieven van de betrokkenen wordt daarmee vaak niet als zodanig erkend, terwijl rellen hier juist vaak wel een uiting van zijn (Moran, 2011;Murphy, 2011;Body-Gendrot, 2013;Kaulinfreks, 2015;Van de Wetering, 2020;Newburn, 2021;Slooter, 2021). Daarbij komt volgens sommige auteurs nog dat politieke ambtsdragers met en in hun reacties vaak ontkennen dat er een relatie bestaat tussen de relschoppers en henzelf.…”

“…Een al te scherpe damnatie brengt echter het risico met zich mee van een miskenning van mogelijk legitieme kritieken op het overheidsbeleid en van de plaats van de betrokken burgers in de maatschappij. Dergelijke diskwalificaties kunnen daarbij grote negatieve gevolgen hebben voor de kans op effectieve de-escalatie en het doeltreffend aanpakken van achterliggende sociale problemen (Moran, 2011;Murphy, 2011;Body-Gendrot, 2013;Kaulinfreks, 2015; Van de Wetering, 2020;Newburn, 2021;Slooter, 2021).…”