Urinary tract infections in the menopausal period: optimal management

Abstract

StreszczenieZakażenia układu moczowego są jednymi z najczęstszych chorób infekcyjnych u kobiet. Szczególnie często obserwuje się je w dwóch okresach życia: u młodych, aktywnych seksualnie kobiet oraz w okresie pomenopauzalnym. Istnieje wiele zmieniających się wraz z wiekiem przyczyn powodujących niepowikłane zapalenie pęche-rza moczowego. W okresie menopauzy takimi dobrze znanymi czynnikami są: zaleganie moczu w pęcherzu po mikcji, zmniejszony strumień moczu, nietrzymanie moczu, zaburzenia funkcji dna miednicy wraz z zaburzeniami statyki narządu rodnego. W tym okresie życia kobiety obserwuje się nagłe zmniejszenie stężenia estrogenów, co może stanowić wskazówkę dotyczącą kierunku leczenia. Czynniki behawioralne również powinny być brane pod uwagę jako przyczyny zachorowania.Artykuł stanowi przegląd bieżącego piśmiennictwa dotyczącego infekcji układu moczowego u kobiet po menopauzie. Przegląd piśmiennictwa przedmiotu z ostatnich lat skłania do sformułowania następujących wniosków:• Escherichia coli stanowi główny patogen odpowiedzialny za infekcje układu moczowego u kobiet niezależnie od ich statusu hormonalnego.• Do leczenia pierwszego rzutu niepowikłanych infekcji układu moczowego najczęściej rekomenduje się fosfomycynę, nitrofurantoinę, cyprofloksacynę i amoksycylinę z kwasem klawulanowym. Krótkotrwała terapia jest lepiej tolerowana przez chore niż leczenie długoterminowe, a w wielu przypadkach jest porównywalnie skuteczna.• Systemowa terapia hormonalna nie stanowi skutecznej profilaktyki zakażeń układu moczowego.• Bezobjawowa bakteriuria u kobiet w okresie menopauzy nie wymaga leczenia.• Hamowanie przylegania bakterii do komórek nabłonka układu moczowego oraz zapobieganie tworzenia biofilmu stanowią kluczowe mechanizmy działania leków antyuroseptycznych -szczególnie w kontekście ryzyka nawrotów infekcji układu moczowego. Słowa kluczowe: menopauza, infekcje układu moczowego, leczenie, zapobieganie. SummaryUrinary tract infections (UTI) are among the most common infectious diseases in women. They are observed particularly frequently in two groups of patients at different life stages, i.e., in young and sexually active women, and in postmenopausal women. This paper summarizes the current state of knowledge in the field of treatment of postmenopausal UTI.Uncomplicated cystitis is a complex illness of multifactorial etiology, and various risk factors have to be considered during woman's lifespan. In the postmenopause, well-known UTI risk factors are post-voiding residual urine, reduced urinary flow, urinary incontinence and pelvic floor dysfunction. Behavioral risk factors should also be considered. The drop of estrogens concentration typical of menopause may suggest the auxiliary management option in cases of UTI in this age group.On the basis of recent literature review, the following conclusions seem to be justified: • The great majority of uncomplicated urinary tract infections in women are caused by Escherichia coli, independent of the patient's hormonal status.

Phylogenetic Groups and Antibiotic Resistance Characteristics of Uropathogenic Escherichia coli

“…14 often does not call for treatment. This finding is consistent with the study that was documented by Milart et al 17 They found that women who had gone through menopause did not require treatment for asymptomatic bacteriuria.…”

UroPathogenic Escherichia coli (UPEC) Infections: Virulence Factors, Bladder Responses, Antibiotic, and Non-antibiotic Antimicrobial Strategies

“…In pre-menopausal women, sexual activities three or more times a week, the use of spermicides, new or multiple sexual partners and having suffered from UTI before age 15 are the main risk factors in UTI development and recurrence. In menopausal women, systemic hormonal therapy is not an effective prevention and usually asymptomatic bacteriuria during this period does not require treatment (Milart et al, 2013 ). In women after menopause, the risk increases mainly by low estrogen levels after-effects, which are often associated to vaginal atrophy (Arnold et al, 2016 ).…”