WPROWADZENIEPoczucie osamotnienia okazuje siĊ jedną z dominujących cech współczesnego człowieka, pojawiających siĊ na tle kultury indywidualizmu, samorealizacji i dą-Īenia do sukcesu. Osamotnienie stanowi takĪe jedną z najpowaĪniejszych konsekwencji rozpadu wiĊzi miĊdzyludzkich, w tym wiĊzi małĪeĔskich i rodzinnych, w okresie ponowoczesnoĞci. Poczucie osamotnienia moĪe byü zarazem nastĊp-stwem, jak i powodem nieprawidłowo funkcjonujących relacji interpersonalnych, które charakteryzują siĊ tym, Īe dwoje ludzi Īyje obok siebie, lecz nie potrafi Īyü razem, tym samym nie potrafi stworzyü bliskoĞci i intymnoĞci w relacji (Rostowska, Rostowski, 2014;Rostowski, 1989). W miarĊ upływu czasu wzajemne niezadowolenie z jakoĞci związku wpływa na dyssatysfakcjĊ partnerów, wzrasta chĊü do wycofania siĊ, izolowania, narasta poczucie krzywdy i rozczarowania partnerem (Janicka, 2004;Murray, Holmes, 1997).Istnieje takĪe naturalne poczucie osamotnienia, które jest okreĞlane mianem przeĪycia egzystencjalnego (ĝliwak, Zarzycka, Dziduch, 2011; Wood, 1986;Peplau, Perlman, 1982). KaĪdy człowiek musi spotkaü siĊ z tym rodzajem samotnoĞci na przestrzeni Īycia i poradziü sobie z poczuciem odosobnienia, oddzielnoĞci od innych, bycia z samym sobą. Natomiast podejmowane zagadnienie osamotnienia ma charakter w wiĊkszym stopniu społeczny, poniewaĪ poczucie osamotnienia dotyka osobĊ wówczas, gdy jej relacje są niesatysfakcjonujące lub € Dr MONIKA KORNASZEWSKA-POLAK -adiunkt Katedry Nauk o Rodzinie, Wydział Teologiczny, Uniwersytet