Σκοπός της παρούσας διατριβής είναι να ερευνήσουμε την πιθανή ύπαρξη πολιτικών υπαινιγμών σε είκοσι τρεις αποσπασματικά σωζόμενες τραγωδίες του Σοφοκλή και να προσπαθήσουμε να αποδείξουμε την πρόθεση του τραγικού ποιητή να θίξει κάποιες πολιτικές πτυχές της σύγχρονής του πραγματικότητας. Αν και δεν γνωρίζουμε την ακριβή χρονολογία που συνεγράφησαν και παρουσιάστηκαν οι συγκεκριμένες τραγωδίες - γεγονός που αποτελεί μια προβληματική για τη συγκεκριμένη μελέτη - παρόλα αυτά εικάζουμε ότι ανήκουν στην περίοδο από το τέλος των Μηδικών Πολέμων (479 π.Χ.) έως πριν το τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου το 404 π.Χ. Η μελέτη ξεκινά με την παρουσίαση της σχέσης του Σοφοκλή με την πολιτική και συνεχίζει με την απόδειξη της στενής σχέσης της τραγωδίας με την πολιτική και ειδικότερα με την πολιτειακή οργάνωση του αθηναϊκού κράτους. Θεωρούμε ιδιαίτερα χρήσιμο να τονίσουμε ότι στη μελέτη μας αρχικά πραγματοποιήθηκε μια σύντομη ανάλυση του μυθολογικού πλαισίου, στο οποίο οι αποσπασματικές τραγωδίες είναι ενταγμένες και έπειτα διενεργήθηκε εξέταση των πολιτικών προεκτάσεών τους με αφορμή συγκεκριμένα αποσπάσματα που κατά την άποψή μας αναδείκνυαν έναν έμμεσο πολιτικό προβληματισμό. Η συζήτησή μας επικεντρώθηκε στις τραγωδίες Αθάμας, Αίας Λοκρός, Αιγέας, Αιθίοπες, Αιχμαλωτίδες, Ακρίσιος, Αλεάδαι, Ελένης Απαίτησις, Εριφύλη, Ευρύπυλος, Θυέστης, Ιφιγένεια, Κολχίδες, Ναύπλιος, Οδυσσέας Μαινόμενος, Παλαμήδης, Πηλεύς, Πολυξένη, Σκύριοι, Φαίδρα, Χρύσης, και στα αποσπάσματα 865/867/870 και 936/937. Μέσα από τη μελέτη των εν λόγω τραγωδιών παρατηρήσαμε τη διάθεση του ποιητή να αναδείξει έμμεσα κάποια κρίσιμα ζητήματα της εποχής του και συγχρόνως να προασπιστεί υψηλά ιδεώδη της αθηναϊκής δημοκρατίας. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι κάθε δραματικό έργο συνιστούσε για τον Αθηναίο πολίτη του 5ου αιώνα π.Χ. στοιχείο προβληματισμού και περισυλλογής το οποίο θα πρόσφερε το έναυσμα για τη βελτίωση των κοινωνικοπολιτικών συνθηκών της ζωής του. Φαίνεται τελικά ότι ο Σοφοκλής μετριάζοντας την σπουδαιότητα του μυθολογικού στοιχείου των έργων του, ίσως, οδηγεί τους Αθηναίους θεατές στο να προβούν σε μια ευρύτερη ερμηνεία των τραγωδιών του. Το γεγονός αυτό τους δίνει το έναυσμα να αναγνωρίσουν στους δραματικούς διαλόγους και μονολόγους κάποιες πτυχές των σύγχρονων δημοκρατικών τους βιωμάτων και να συσχετίσουν διάφορα μυθολογικά στοιχεία με ζητήματα της επικαιρότητας, εφόσον η τραγωδίες αγγίζουν τη πολιτική τους πραγματικότητα. Στο σημείο αυτό θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι πέρα από τους συνειρμούς και τις συνδέσεις που έκανε το θεατρόφιλο κοινό με τη δική του κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα, πιθανώς, να απολάμβανε και το γεγονός ότι μέσω των τραγωδιών ετίθεντο υπό αμφισβήτηση τόσο οι καθιερωμένες κοινωνικές και ηθικές αξίες όσο και οι παγιωμένες πολιτικές ιδεολογικές αρχές.