Cel pracyi) wytypowanie najważniejszych koncepcji, które można wykorzystać w badaniach dobrostanu społeczności recepcyjnych destynacji turystycznych, ii) wskazanie najważniejszych zagrożeń i wyzwań dla dobrostanu społeczności recepcyjnych w świetle wskazanych koncepcji.Materiał i metodyArtykuł ma charakter problemowo teoretyczny. Opiera się na literaturze akademickiej różnych dyscyplin oraz na dokumentach programowych publikowanych przez wiodące organizacje międzynarodowe.WynikiW świetle nauk ekonomicznych (gdzie dobrostan odnosi się do wskaźników obiektywnych) za najważniejsze dysfunkcje (zagrożenia dla dobrostanu społeczności recepcyjnych) uznać można wyciek kapitału poza destynację (turystyka jako neokolonializm), pogłębianie się dysporoporcji w rozwoju regionalnym, pogłębianie się dysproporcji społecznych, a nawet wzrost ubóstwa. Dotyczy to nawet tzw. potęg turystycznych (Malediwy, Seszele)
W świetle nauk społecznych i psychologicznych (wskaźniki obiektywne i subiektywne) wyzwaniem są odmienne schematy funkcjonowania dobrostanu w różnych obszarach kulturowych, zmiana punktu odniesienia do porównań (turyści) - koncepcje hedoniczne, normalnych przy określaniu pozycji własnej, obniżenie poczucia sprawczości, więzi lokalnych i inne czynniki wymieniane w koncepcjach eudaimoinicznych.WnioskiDobrostan jest stanem, do którego wszyscy dążymy i, który mamy prawo osiągnąć. Prawo do dobrostanu przysługuje także społecznościom przyjmującym destynacji turystycznych. Wpisuje się to w ideologię zrównoważonego rozwoju. Aby turystyka wywierała pozytywny wpływ na dobrostan społeczności przyjmujących, zdecydowanie konieczne jest jednak uwzględnianie w strategiach rozwoju turystyki szerszego spektrum koncepcji dotyczących mechanizmów funkcjonowania dobrostanu, w tym dobrostanu subiektywnego.