“…. U terapijskom jahanju konj je partner instruktoru koji obučava osobu, prevashodno zbog uživanja u samom jahanju (Silkwood-Sherer et al, 2012; Tseng et al, 2013), dok se istovremeno razvija terapijska povezanost sa konjem (Bass et al, 2009) i unapređuje kvalitet života (All et al, 1999, premaBoyd, 2015).Intervencije uz pomoć konja veoma su zastupljene kod dece sa motoričkim smetnjama, pretežno dece sa cerebralnom paralizom (npr.Benda, McGibbon & Grant, 2003; Casady & Nichols-Larsen, 2004; Champagne, Corriveau& Dugas, 2016; Cherng, Liao, Leung & Hwang, 2004; Honkavaara & Rintala, 2010; Lee, Kim & Na, 2014; Winchester, Kendall, Peters, Sears & Winkley, 2002). Zahvaljujući iskrenoj, tihoj i neosuđujućoj prirodi konja, interakciji klijenta sa konjima i drugim osobama koje učestvuju u EAA i EAT, kao i druženju sa ostalom decom, intervencije uz pomoć konja deluju i na podsticanje razvoja socijalnih veština, prosocijalnog ponašanja, mentalnog i fizičkog zdravlja kod dece sa smetnjama u razvoju i učenju, poremećajima u ponašanju, osoba sa posttraumatskim stresom, sa zlostavljanom i zanemarivanom decom (npr.…”