Zespół pęcherza nadreaktywnego — niedoszacowany problem chorych na cukrzycę

Abstract

Zespół pęcherza nadreaktywnego-niedoszacowany problem chorych na cukrzycę An overactive bladder-underestimated trouble of diabetic patients STRESZCZENIE Zespół pęcherza nadreaktywnego (ZPN) jest schorzeniem bardzo rozpowszechnionym w populacji ogólnej, charakteryzującym się wieloczynnikową i nie do końca poznaną etiologią. Jego objawy stwierdza się także u istotnego odsetka chorych na cukrzycę. Na obraz kliniczny ZPN składa się wiele symptomów, które znacząco pogarszają komfort życia chorego (tj. parcia naglące, częstomocz, nocturia, nietrzymanie moczu z parcia). Podstawę diagnostyki stanowi ukierunkowany powyższe objawy wywiad podmiotowy, a warunkiem rozpoznania tak zwanego idiopatycznego zespołu pęcherza nadreaktywnego jest wykluczenie innych czynników (anatomicznych, czynnościowych i metabolicznych), które mogą powodować podobne objawy kliniczne. U podłoża patogenetycznego ZPN leżą: nieprawidłowa budowa i funkcja nabłonka wyścielającego drogi moczowe (urotelium), zaburzenia unerwienia pęcherza moczowego i zaburzenia czynności mięśnia wypieracza pęcherza moczowego. Czynnikami wpływającymi na rozwój ZPN u chorych na cukrzycę są: hiperglikemia i stymulowana nią poliuria, a także późne powikłania cukrzycy pod postacią mikroangiopatii i polineuropatii. Sposób terapii ZPN u chorych z cukrzycą nie odbiega od schematów przyjętych dla populacji ogólnej, choć podkreśla się rolę optymalizacji leczenia hipoglikemizującego. Niestety nawet długotrwałe stosowanie wielokierunkowej terapii (niefarmakologicznej, farmakologicznej czy zabiegowej) nie zapewnia pełnego wyleczenia ZPN, a jej efekt często sprowadza się jedynie do zmniejszenia nasilenia objawów klinicznych. (Diabet. Klin. 2015; 4, 1: 13-21) Słowa kluczowe: zespół pęcherza nadreaktywnego, cukrzyca, późne powikłania cukrzycy