Zjawiska związane z pamięcią autobiograficzną podczas wstępnych konsultacji do psychoterapii pary

Abstract

Cel Celem artykułu jest zaprezentowanie wniosków płynących z aktualnych badań nad funkcjonowaniem pamięci autobiograficznej oraz poszukiwanie możliwości ich odniesienia do praktyki diagnostycznej w psychoterapii par. Ważnym elementem tekstu jest także przyjrzenie się temu, jak natura pamięci determinuje rodzaj danych, które diagnosta otrzymuje od pary. Cel artykułu to również wspieranie rozwoju kompetencji metodologicznych psychologów-diagnostów pracujących z parami, poprzez dostarczenie wiedzy o działaniu mechanizmów pamięciowych podczas wstępnych spotkań konsultacyjnych. Tezy Z badań nad pamięcią autobiograficzną wynika, że treść wspomnień w istotny sposób zależy od celu, kontekstu oraz grupy, wobec której jest ona przywoływana. Postawiono tezę, iż w trakcie konsultacji do psychoterapii par wspomnienia przywoływane są przez partnerów w celu opowiedzenia o problemach pary oraz wnoszone w szczególnej publicznej sytuacji pod wpływem silnych emocji. Stanowią one nierzadko ochronę każdej z osób przed negatywną oceną terapeutów, a jednocześnie służą podtrzymywaniu relacyjnych elementów tożsamości każdego z partnerów. Konkluzje Pamięć autobiograficzna to cenne źródło informacji o przeszłości pary, potrzebnych do odpowiedniego kwalifikowania do psychoterapii. Wiedza o mechanizmach pamięciowych wspiera adekwatną ocenę jakości zebranych danych oraz tworzenie właściwych hipotez diagnostycznych. Jednocześnie konsultowanie to szczególne środowisko dla odpamiętywania wspomnień, bowiem ich treść jest równie istotna jak sposób opowiadania. Dla dobrej diagnozy konieczna staje się analiza obu tych elementów. Zbieranie ważnych informacji o życiu psychicznym każdego z partnerów możliwe jest także dzięki dobremu sojuszowi diagnostycznemu.