Znaczenie oceny minimalnej choroby resztkowej u chorych na przewlekłą białaczkę limfocytową

Abstract

Przewlekła białaczka limfocytowa (CLL) jest chorobą limfoproliferacyjną o zróżnicowanym przebiegu klinicznym wywodzącą się z dojrzałych limfocytów B. W około 60% przypadków ze względu na zaawansowanie choroby konieczne jest rozpoczęcie leczenia. Zastosowanie intensywnej immunochemioterapii pozwala uzyskać długotrwałe remisje u części pacjentów, niemniej mimo uzyskania całkowitych odpowiedzi dochodzi do wznowy choroby. Jej nawrót tłumaczy się obecnością rezydualnych komórek białaczkowych w szpiku kostnym, krwi obwodowej czy węzłach chłonnych, określanych mianem minimalnej choroby resztkowej (MRD). Zastosowanie cytometrii przepływowej (FLC) oraz metod molekularnych umożliwia wykrycie pozostałych komórek białaczkowych z czułością sięgającą co najmniej 10-5 , co pozwala na dokładniejsze określenie odpowiedzi na leczenie. Eliminacja choroby resztkowej stanowi istotny czynnik rokowniczy długotrwałej odpowiedzi na immunochemioterapię. Ponadto znaczenie oceny MRD zwiększa się w związku z możliwością indywidualizacji leczenia CLL oraz oceny jego skuteczności bez konieczności długoletniej obserwacji chorych. W niniejszej pracy podsumowano znaczenie kliniczne oceny MRD w CLL ze szczególnym uwzględnieniem metodyki opartej na FLC. Słowa kluczowe: przewlekła białaczka limfocytowa, diagnostyka, minimalna choroba resztkowa, immunochemioterapia, cytometria przepływowa

Wenetoklaks w monoterapii przewlekłej białaczki limfocytowej przed powtórnym przeszczepieniem allogenicznych krwiotwórczych komórek macierzystych

“…Opracowanie specyficznego inhibitora białka BCL-2 -wenetoklaksu oraz wdrożenie go do leczenia CLL stanowiło przełom w leczeniu opornych i nawrotowych postaci CLL [17]. Lek charakteryzuje się wysoką skutecznością w przypadkach oporności na standardową immunochemioterapię oraz inhibitory BTK i PI3K, jak również umożliwia uzyskanie głębokich odpowiedzi łącznie z eradykacją minimalnej choroby resztkowej (MRD, minimal residual disease) [18][19][20][21][22]. Wenetoklaks może być stosowany zarówno w monoterapii, jak i w połączeniu z innymi lekami, między innymi przeciwciałami anty-CD20 (rytuksymabem oraz obinutuzumabem), co znacząco zwiększa skuteczność leczenia [18][19][20][21][22][23][24].…”

“…Wykonanie 2. allo-HSCT przyniosło dobry efekt terapeutyczny. Co ważne, w 100. dobie po procedurze stwierdzono 100-procentowy chimeryzm dawcy oraz negatywizację MRD szpiku kostnego, wskazując na możliwość osiągnięcia długotrwałej odpowiedzi na leczenie [9,22]. Biorąc pod uwagę nawrotowy charakter choroby po trzech liniach leczenia oraz dobrą odpowiedź na wenetoklaks pacjent spełniał kryteria kwalifikacyjne do 2. procedury allo-HSCT zgodnie z rekomendacjami ERIC (European Research Initative on CLL) i EBMT (European Society for Blood and Marrow Transplantation) [32].…”