Αφηγηματικά Μοντέλα Και Νέες Τεχνολογίες

Abstract

Η διδακτορική διατριβή αφορά στη διερεύνηση των εκθεσιακών δρώμενων από τις απαρχές τους έως τη σύγχρονη εποχή, καθώς και στην ανάπτυξη ενός προτεινόμενου μοντέλου διαχείρισης εκθεσιακών σεναρίων με τη χρήση νέων τεχνολογιών. Πιο συγκεκριμένα, προσδιορίζεται ο όρος της αναπαράστασης με βάση τη θεωρία, εξετάζονται οι έννοιες της επικοινωνίας, της σημειολογίας, του μύθου και της διαμόρφωσης περιβαλλόντων που αναπαριστούν νοήματα σε συνδυασμό με τα εκάστοτε κοινωνικά και αφηγηματικά πλαίσια. Στόχος είναι η διερεύνηση της λειτουργίας και της αυτοτέλειας των επικοινωνιακών συστημάτων που ορίζουν την αντίληψη και τη γνώση. Τα πολυάριθμα παράγωγά τους προσδιορίζουν πρακτικές στον πολιτισμό και ευρύτερα στην κουλτούρα. Με αυτή την έννοια, εξετάζω τις εκθέσεις ως αναπαραστατικά πολιτιστικά δρώμενα, εννοιολογικά και ιστορικά δεδομένα, επικοινωνιακές πρακτικές αναπαράστασης της ίδιας της κοινωνίας στις διάφορες χρονικές περιόδους, ενώ ολοκληρώνω την επισκόπησή μου με αναφορά στη σημερινή μορφή των εκθέσεων, αναλύοντας τα σύγχρονα χαρακτηριστικά από μια θεωρητική και πρακτική σκοπιά. Προσδιορίζονται οι αλλαγές μέσα στα χρόνια (σκηνικό, περιβάλλον, εμπειρία, νέες τεχνολογίες, αισθήσεις) και περιγράφεται ο ρόλος τους ως σύγχρονων μηχανισμών δημιουργίας και αναπαράστασης των αντίστοιχων κοινωνικών αναγκών (συμμετοχή, διάδραση). Παρατίθεται ένα πλήθος παραδειγμάτων και ακολουθεί το ερευνητικό σενάριο της διατριβής. Εδώ, το βασικό εγχείρημα είναι η απόδοση πληροφοριών με εναλλακτικό τρόπο προσέγγισης και παρουσίασης για μία ή και παραπάνω εκθέσεις που συνέβησαν ή συμβαίνουν. Με βάση τα συμπεράσματα που προκύπτουν και το γνωστικό αντικείμενο της διατριβής, αναπτύσσεται μια ολοκληρωμένη πρόταση διαχείρισης εκθεσιακών σεναρίων με χρήση νέων τεχνολογιών. Η πρόταση σχετίζεται με τη μεθοδολογία βημάτων υλοποίησης που θεωρητικά εξασφαλίζουν μια αποδεκτή έκθεση προσανατολισμένη στις σύγχρονες ανάγκες δημιουργίας, πρακτικής, εμπειρίας, συμμετοχής και διάδρασης.