Επίδραση Του Συνδυασμού Στατίνης Με Ανταγωνιστή Των Υποδοχέων Της Αγγειοτενσίνης II Σε Ασθενείς Με Υπέρταση, Μικτή Δυσλιπιδαιμία Και Διαταραχή Γλυκόζης Νηστείας

Abstract

Εισαγωγή: Η παρουσία πολλαπλών παραγόντων κινδύνου αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα στην κλινική πράξη, αφού πολλαπλασιάζει τον κίνδυνο για την εμφάνιση καρδιαγγειακής νόσου. Η ορθή κλινική πρακτική επιβάλλει τη συνολική και επιθετική αντιμετώπιση των ασθενών με πολλαπλούς παράγοντες κινδύνου. Στην προσπάθεια αυτή είναι ιδιαίτερα χρήσιμη η ταυτοποίηση των πιο δόκιμων και αποτελεσματικών συνδυασμών φαρμάκων. Οι στατίνες αποτελούν την βάση της υπολιπιδαιμικής θεραπείας, αφού πολλές μελέτες έχουν δείξει την αποτελεσματικότητα και ασφάλειά τους. Οι ανταγωνιστές των υποδοχέων της αγγειοτενσίνης ΙΙ είναι αντιυπερτασικά φάρμακα που χρησιμοποιούνται συχνά στην κλινική πράξη, τα οποία συνδυάζουν την αποτελεσματικότητα με την ασφάλεια. Τα ευεργετικά τους αποτελέσματα έχουν συσχετισθεί με τον αποκλεισμό των ΑΤ1 υποδοχέων της αγγειοτενσίνης ΙΙ, καθώς και με άλλες ευνοϊκές δράσεις, όπως η βελτίωση της ευαισθησίας των ιστών στη δράση της ινσουλίνης. Η τελμισαρτάνη και σε μικρότερο βαθμό η ιρμπεσαρτάνη ενεργοποιούν τους PPARγ πυρηνικούς υποδοχείς και προκαλούν μεταβολές στην έκφραση γονιδίων που επηρεάζουν το μεταβολισμό των λιπιδίων και των υδατανθράκων. Δεν έχει αποσαφηνισθεί κατά πόσον η συγχορήγηση των φαρμάκων αυτών με στατίνες μπορεί να οδηγήσει σε σημαντική βελτίωση των μεταβολικών παραμέτρων πέραν της αναμενόμενης αντιυπερτασικής τους δράσης.Σκοπός: Η διερεύνηση της επίδρασης του συνδυασμού μιας στατίνης με ανταγωνιστές των υποδοχέων της ΑΙΙ που έχουν διαφορετική δυνατότητα ενεργοποίησης των PPARγ υποδοχέων στο μεταβολισμό των υδατανθράκων και λιπιδίων σε ασθενείς με υπέρταση, μικτή δυσλιπιδαιμία και διαταραχή γλυκόζης νηστείαςΥλικό-Μέθοδοι: Στη μελέτη συμμετείχαν 151 ασθενείς με υπέρταση, μικτή δυσλιπιδαιμία και διαταραχή γλυκόζης νηστείας οι οποίοι έλαβαν υγιεινοδιαιτητικές οδηγίες και τυχαιοποιήθηκαν σε ροσουβαστατίνη 10 mg/ημέρα μαζί με: α) τελμισαρτάνη (80 mg/ημέρα; n=52; ομάδα ΡΤ) ή β) ιρμπεσαρτάνη (150 mg/ημέρα; n=48; ομάδα ΡΙ) ή γ) ολμεσαρτάνη (20 mg/ημέρα; n=51; ομάδα ΡΟ). Οι ανθρωπομετρικές και μεταβολικές παράμετροι εκτιμήθηκαν πριν την έναρξη της μελέτης και μετά από 6 μήνες θεραπείας.Αποτελέσματα: Μετά το τέλος της μελέτης, οι σωματομετρικές παράμετροι (σωματικό βάρος, ΒΜΙ, περίμετρος της μέσης) δεν μεταβλήθηκαν σημαντικά σε καμία από τις 3 ομάδες. Επιπλέον, η μείωση της συστολικής και διαστολικής αρτηριακής πίεσης ήταν παρόμοια σε όλες τις ομάδες. Παρατηρήθηκε σημαντική μείωση του δείκτη αντίστασης στην ινσουλίνη (HOMA-IR) στην ομάδα της τελμισαρτάνης [(κατά 29%, p<0.05) σε σύγκριση με την αρχική τιμή και με τις υπόλοιπες ομάδες]. Η μεταβολή του λιπιδαιμικού προφίλ ήταν παρόμοια σε όλες τις ομάδες. Η χοληστερόλη των υποκλασμάτων της LDL καθώς και η ενεργότητα και μάζα της Lp-PLA2 πλάσματος μειώθηκαν σε παρόμοιο βαθμό σε όλα τα άτομα της μελέτης. Η χοληστερόλη των μεγάλων υποκλασμάτων της HDL αυξήθηκε σημαντικά σε αντίθεση με τη χοληστερόλη των μικρών HDL υποκλασμάτων, η οποία μειώθηκε σε όλες τις ομάδες ασθενών. Η ενεργότητα της HDL-Lp-PLA2 αυξήθηκε σημαντικά μόνο στην ομάδα της τελμισαρτάνης (κατά 21%, p<0.01) σε αντίθεση με τις υπόλοιπες ομάδες, στις οποίες όπου παρέμεινε αμετάβλητη (p<0.01για τη σύγκριση μεταξύ των ομάδων). Η μάζα της HDL-Lp-PLA2 καθώς και οι ενεργότητες της PON1 σε paraoxon και phenylacetate παρέμειναν αμετάβλητες σε όλες τις ομάδες. Τόσο τα επίπεδα του 8-iso-PGF2a (-8.6%, p=0.02) όσο και τα επίπεδα της hsCRP (-44%, p<0.05) μειώθηκαν σημαντικά μόνο στην ομάδα της τελμισαρτάνης. Τέλος, δεν παρατηρήθηκαν σημαντικές μεταβολές στις παραμέτρους της νεφρικής λειτουργίας καθώς και σε παραμέτρους της ηπατικής βιολογίας σε καμία ομάδα ασθενών.Συμπεράσματα: Σε υπερτασικούς ασθενείς με μικτή δυσλιπιδαιμία και διαταραχή γλυκόζης νηστείας, η συγχορήγηση ροσουβαστατίνης με τελμισαρτάνη εμφανίζει μία ευνοϊκή επίδραση στην ομοιοστασία των υδατανθράκων, καθώς και σε ποικίλες μεταβολικές παραμέτρους που αποτελούν προγνωστικούς παράγοντες για την εμφάνιση καρδιαγγειακής νόσου.