Η Γενικευμένη Αγχώδης Διαταραχή Στο Σχολείο Και Ο Ρόλος Του Εκπαιδευτικού Στην Αντιμετώπισή Της

Abstract

Adriani_2290@hotmail.com Περίληψη Η παρούσα μελέτη πραγματεύεται μία από τις αγχώδεις διαταραχές και συγκεκριμένα τη Γενικευμένη Αγχώδη Διαταραχή (ΓΑΔ), η οποία είναι πολύ συχνή κατά την παιδική ηλικία, εκδηλώνεται για πρώτη φορά συνήθως στα 10-12 έτη, καθώς επίσης είναι χρόνια και συνοδεύεται από ακραίο και μη ελεγχόμενο άγχος. Έρευνες έχουν δείξει ότι η εμφάνιση της διαταραχής δεν εξαρτάται από κάποιο γενετικό παράγοντα, παρ' όλα αυτά, ο περιβαλλοντικός παράγοντας συνδέεται με την εμφάνιση της διαταραχής. Η διάγνωση της διαταραχής προϋποθέτει την έντονη ανησυχία του παιδιού για γεγονότα του παρελθόντος, αλλά και του μέλλοντος ή την υπερβολική εγρήγορσή του για το αν θα μπορέσει να τα καταφέρει σε διάφορες καταστάσεις που σχετίζονται, για παράδειγμα, με το σχολείο ή τις σχέσεις του με τους συνομηλίκους. Ένας μαθητής με ΓΑΔ λόγω της διαταραχής εκδηλώνει αρκετές δυσκολίες στα πλαίσια της σχολικής τάξης, ωστόσο οι ίδιες αυτές δυσκολίες ενισχύουν συνεχώς την αγχώδη συμπεριφορά του. Συνεπώς, η ΓΑΔ αποτελεί καθημερινό πρόβλημα για αρκετούς μαθητές της παιδικής ηλικίας, καθώς επίσης και για αρκετούς εκπαιδευτικούς, οι οποίοι ενδέχεται να αναγνωρίζουν συχνά συμπτώματα υπερβολικού άγχους στους μαθητές τους, τα οποία τους εμποδίζουν να προσαρμοστούν ομαλά στις απαιτήσεις της σχολικής τάξης. Επομένως, επιβάλλεται η επιμόρφωση κάθε εκπαιδευτικού σχετικά με τη διαταραχή, έτσι ώστε να είναι σε θέση να αναγνωρίζει, αρχικά, τα συμπτώματα της ΓΑΔ στους μαθητές του και στη συνέχεια να προχωράει σε παρεμβάσεις μέσα στο σχολείο. Ταυτόχρονα, ο εκπαιδευτικός είναι απαραίτητο να φροντίζει να διαμορφώσει ένα ζεστό ψυχοκοινωνικό κλίμα μέσα στην τάξη, ώστε ο μαθητής με ΓΑΔ να αισθάνεται προστασία και σταθερότητα μέσα σ' αυτήν. Λέξεις-κλειδιά:Γενικευμένη Αγχώδης Διαταραχή (ΓΑΔ), συμπτώματα υπερβολικού άγχους, περιβαλλοντικός παράγοντας, σχολική τάξη, επιμόρφωση εκπαιδευτικού. Αγχώδεις ΔιαταραχέςΣύμφωνα με τους Beck (1987) και Lazarus (1966 & 1991 [όπως παρατίθεται στις Μπίμπου & Νάκου, (2010) σ. 289], «το άγχος ορίζεται ως μια δυσάρεστη συναισθηματική κατάσταση που εκδηλώνεται ως αντίδραση σε προκλήσεις ή κινδύνους του περιβάλλοντος». Πρόκειται για ένα ανεπιθύμητο συναίσθημα πως κάτι είναι πιθανό να προκύψει, το οποίο δε θα μπορεί να διαχειριστεί το άτομο και καθίσταται φανερό, είτε μέσω της σωματοποίησης του συναισθήματος, είτε μέσω της ψυχολογίας του ατόμου, είτε μέσω της συμπεριφοράς του ατόμου (Μπίμπου & Νάκου, 2010).Ουσιαστικά, το άγχος αποτελεί ένα υποκειμενικό συναίσθημα, διότι προκύπτει από μία υποκειμενική εκτίμηση του ατόμου ότι δεν έχει τους κατάλληλους μηχανισμούς για να αντιμετωπίσει μία κατάσταση. Ωστόσο, ορισμένες φορές