Η Έκφραση Των Ιστικών Παραγόντων IGF1, TGFB, EGFR Στα Διαδοχικά Στάδια Της Εντερικής Προσαρμογής Σε Ένα Πειραματικό Μοντέλο Συνδρόμου Βραχέος Εντέρου Σε Επίμυες

Abstract

Εισαγωγή: Το σύνδρομο βραχέος εντέρου δημιουργείται αν χαθεί πάνω από το 50% του μήκους του λεπτού εντέρου, προκαλώντας σημαντική απώλεια της ικανότητας πέψης και απορρόφησης θρεπτικών ουσιών. Χαρακτηρίζεται από σύνδρομο δυσαπορρόφησης και στον άνθρωπο συμβαίνει όταν απομένουν λιγότερο από 2m λεπτού εντέρου. Μετά από εκτομή μεγάλου μήκους λεπτού εντέρου, σε πειραματικά μοντέλα, έχει παρατηρηθεί η διεργασία της προσαρμογής του λεπτού εντέρου. Η προσαρμογή χαρακτηρίζεται από επιθηλιακή υπερπλασία και εντερική υπερτροφία στο εναπομείναν τμημα του λεπτού εντέρου. Διάφοροι πεπτιδικοί αυξητικοί παράγοντες ρυθμίζουν την διεργασία αυτή της προσαρμογής. Πειραματικά μοντέλα έχουν δείξει ότι η διεργασία αυτή επιτελείται σε μοριακό επίπεδο με τη συμμετοχή αυξητικών παραγόντων, κυτοκινών και την επίδραση εντερικών ορμονών. Τέτοιες ορμόνες είναι, το εντερογλυκαγόνο, τα πεπτίδια 1 και 2 που ομοιάζουν με το γλυκαγόνο (GLP 1 και 2), οι αυξητικοί παράγοντες της ινσουλίνης 1 και 2 (IGF 1 και 2), ο μετατρεπτικός αυξητικός παράγοντας α και β ( TGF-α και TGF-β) και ο αυξητικός παράγων των ινοβλαστών (FGF). Σκοπός: Η χρονική αλληλουχία της έκφρασης των παραγόντων αυτών, κατά τη διάρκεια της προσαρμογής, δεν έχει αποσαφηνιστεί πλήρως και αποτελεί σκοπό αυτής της μελέτης. Αντικείμενο της παρούσας μελέτης είναι η μελέτη της δράσης των αυξητικών παραγόντων IGF1, TGFβ, EGFR, στα διαδοχικά στάδια της προσαρμογής του εντέρου με σκοπό να διασαφηνιστεί η χρονική αλληλουχία έκφρασης των παραγόντων αυτών.Υλικό και Μέθοδος: Σε ένα πειραματικό μοντέλο που έχουμε αναπτύξει σε επίμυες, μελετήθηκε η δράση των αυξητικών παραγόντων IGF1, TGFβ, EGFR, στα διαδοχικά στάδια της προσαρμογής του εντέρου. Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιήθηκαν 40 αρσενικοί επίμυες τύπου Wistar, οι οποίοι χωρίστηκαν σε 4 ομάδες. Η ομάδα Α (n=10) αποτελεί την ομάδα ελέγχου (Sham) και υποβλήθηκε σε εντεροτομή και αναστόμωση, χωρίς εκτομή εντέρου. Οι υπόλοιπες ομάδες Β, Γ, Δ από n=10 πειραματόζωα υποβλήθηκαν σε εντερεκτομή κατά το 80-90% του μήκους του λεπτού εντέρου και τελικοτελική αναστόμωση. Τα πειραματόζωα των ομάδων Β, Γ, Δ θυσιάστηκαν μετά από 15, 30 και 60 ημέρες αντίστοιχα. Κατα την νεκροτομή ελήφθη το εναπομείναν λεπτό και το παχύ έντερο και μελετήθηκαν οι μορφολογικές παράμετροι και ιστολογικές αλλοιώσεις στο τοίχωμα του εντέρου. Από δείγματα βλεννογόνου του ειλεού και νήστιδας λεπτού εντέρου μελετήθηκε με ανοσοϊστοχημεία η έκφραση των αυξητικών παραγόντων IGF1, TGFβ και η έκφραση του υποδοχέα EGFR. Αποτελέσματα: Παρατηρήθηκε σημαντική αύξηση όλων των μορφολογικών παραμέτρων στη 15η ημέρα, στα δείγματα εντέρου. Περαιτέρω αύξηση παρατηρήθηκε την 30η και την 60η ημέρα. Η έκφραση των αυξητικών παραγόντων IGF1, TGFβ και του υποδοχεα EGFR παρουσίασαν αντίστοιχη αύξηση την 15η και 30η ημέρα.Συμπέρασμα: Η εντερική προσαρμογή μετά από εκτεταμένη εκτομή λεπτού εντέρου είναι μία εξελισσόμενη διαδικασία που διαρκεί πλέον των δύο μηνών. Η έκφραση πεπτιδικών αυξητικών παραγόντων είναι συνεχής στο εναπομείναν έντερο, κατα τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Όμως, οι δύο πρώτες εβδομάδες φαίνεται να είναι οι πιό σημαντικές για την βλεννογονική αύξηση του εντέρου.