Η διατριβή έχει θέμα τον Μοριά κατά τη δεύτερη οθωμανική κυριαρχία (1715-1821), ειδικότερα τις διοικητικές, στρατιωτικές και δημοσιονομικές μεταβολές, με σκοπό να αναδειχθεί η επικράτηση των προεστών και των τοπικών διοικήσεων απέναντι στην κεντρική διοίκηση (Κωνσταντινούπολη) και οι επιπτώσεις της επιθετικής πολιτικής των σουλτάνων Σελίμ Γ΄ και Μαχμούτ Β΄ κατά των αγιάνηδων. Πρόκειται για μία πρώτη συνολικότερη οπτική αυτών των φαινομένων στον Μοριά, τα οποία προκλήθηκαν κυρίως από την κατάρρευση του τιμαριωτικού συστήματος και την επέκταση του συστήματος ιλτιζάμ οδηγώντας την κεντρική διοίκηση σε εξάρτηση από τους προεστούς για τη διενέργεια των φοροεισπράξεων και των στρατολογήσεων.Διερευνώνται οι επιπτώσεις που επέφεραν οι αλλαγές της κυριαρχίας στον διοικητικό και τον κοινωνικό ιστό, η δυνατότητα της προυχοντικής ελίτ να συνδιαλλάσσεται με τους νέους κυρίαρχους, οι μετακινήσεις κολίγων και άλλων που ακολούθησαν τους προύχοντες και οι καίριες πολιτισμικές επιρροές που δέχτηκε ο Μοριάς από τα ΒΔ του σύνορα, ειδικά τα Επτάνησα αλλά και την επικράτεια του Αλί Τεπελενλή πασά. Οι διοικητικοί μετασχηματισμοί του περιφερειακού χάρτη αποτυπώνονται στο πασαλίκι του Μοριά (sancak, eyalet - vali, pasa) και μέσα από τη συμμετοχή ή την πρωτοβουλία των προεστών στις διοικητικές αποκοπές επαρχιών (Ιμλάκια, Κάτω Ναχαγές, μπεηλίκι της Μάνης). Οι εκμισθώσεις των μουκατάδων, η κληρονομική διαδοχή των προυχόντων, τα θανατικά φιρμάνια και οι δημεύσεις περιουσιών φαίνεται να καθιστούν μικρή έως ανύπαρκτη τη δυνατότητα διεξαγωγής εκλογών παρά τη συμμετοχή των ραγιάδων στα ταράφια και τις μεταρρυθμίσεις που θέσπισε η Πύλη για να σταματήσει τους διορισμούς των αγιάνηδων από τους βαλήδες. Παρατίθενται οι μεταρρυθμίσεις αυτές καθώς και οι εξελίξεις στα μοραΐτικα ταράφια σε συνδυασμό με τις συνεργασίες και τις αντιπαλότητές τους με τους Μόρα βαλεσήδες, μερικοί από τους οποίους ενέργησαν σύμφωνα με το μεταρρυθμιστικό πνεύμα για την ενδυνάμωση της κεντρικής διοίκησης.Στις θεματικές που αφορούν τους ενόπλους παρουσιάζεται η επικράτηση των μισθοφορικών σωμάτων, οι αυξομειώσεις και η ημι-αυτονομία των γενιτσαρικών φρουρών στα φρούρια, η αύξηση των περιφερόμενων ενόπλων μετά τα Ορλωφικά και κατά τη δεκαετία που ακολούθησε («Αλβανοκρατία»), τα αίτια και οι μέθοδοι που ακολουθήθηκαν από την τοπική διοίκηση για την εκκαθάριση των ληστών, η ρήξη ανάμεσα στους ενόπλους και τους κοτζαμπάσηδες καθώς και ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά στις τοπικές κοινωνίες ενόπλων (Μάνη, Μπαρδούνια, Λάλα).Αποτυπώνονται οι μεταβολές στο γαιοκτησιακό καθεστώς του Μοριά που δείχνουν την ανυπαρξία του κεντρικού ελέγχου, την εξουσία των ιδιωτών στα κτήματα, την υπερφορολόγηση και τις επιπτώσεις της στους καλλιεργητές. Η έκταση του ιλτιζάμ, η έλλειψη δημοσιονομικών στοιχείων και πληθυσμιακών απογραφών από την Πύλη και οι συχνές μετακινήσεις κατοίκων, διευκόλυναν την υπέρμετρη φορολόγηση των ραγιάδων αναγκάζοντάς τους σε περαιτέρω δανεισμούς, πωλήσεις περιουσιών και μεταναστεύσεις. Η υπερχρέωση των καζάδων, που εντάθηκε στις αρχές του 19ου αιώνα εκτεινόμενη και στους προυχοντικούς κύκλους, οι δημοσιονομικές μεταρρυθμίσεις της Πύλης που επιβάρυναν την κατάσταση, η νέα ιδεολογία για την ανεξαρτησία των εθνών και το έργο της Φιλικής Εταιρίας έφεραν διάχυτη την ανάγκη για επανάσταση.