Μελέτη Της Επίδρασης Του Αναστολέα Ρενίνης, Αλισκιρένη, Στα Πρόδρομα Ενδοθηλιακά Κύτταρα Σε Ασθενείς Με Σακχαρώδη Διαβήτη Τύπου 2 Και Αρτηριακή Υπέρταση

Abstract

Σκοπός της παρούσας διατριβής ήταν η μελέτη της επίδρασης της αλισκιρένης στα πρόδρομα ενδοθηλιακά κύτταρα (ΠΕΚ), την ενδοθηλιακή λειτουργία και την ελαστικότητα των αρτηριών σε ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2 και αρτηριακή υπέρταση. Στη μελέτη συμμετείχαν ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2 υπό σταθερό γλυκαιμικό έλεγχο, άνω των 50 ετών, με πρωτοδιαγνωσμένη ήπια αρτηριακή υπέρταση. Η μελέτη περιελάμβανε δύο στάδια. Στο στάδιο Ι είκοσι ασθενείς έλαβαν μία φορά ημερησίως 150-300 mg αλισκιρένης για τρεις μήνες. Οι δώδεκα από τους είκοσι ασθενείς του σταδίου Ι, συνέχισαν στο στάδιο ΙΙ, όπου η αλισκιρένη αντικαταστάθηκε με 12,5-25 mg υδροχλωροθειαζίδης για τρεις επιπλέον μήνες. Κατά την έναρξη και στο τέλος κάθε σταδίου αξιολογήθηκε: i) ο αριθμός των ΠΕΚ στην περιφερική κυκλοφορία. Τα ΠΕΚ προσδιορίστηκαν και μετρήθηκαν με κυτταρομετρία ροής, καθώς επίσης και στην καλλιέργεια των μονοπύρηνων της περιφερικής κυκλοφορίας ii) η περιφερική συστολική και διαστολική πίεση iii) η κεντρική συστολική πίεση (ΚΣΠ), η κεντρική πίεση παλμού (ΚΠΠ), ο αορτικός δείκτης αύξησης (Aix) και η ταχύτητα του σφυγμικού κύματος (PWV) ως δείκτες αρτηριακής σκληρίας iv) η μεσολαβούμενη από τη ροή του αίματος διαστολή της βραχιονίου αρτηρίας (FMD) ως δείκτης της ενδοθηλιακής λειτουργίας v) η συσπείρωση και αποσυσπείρωση της αριστερής κοιλίας ως δείκτες εκτίμησης της διαστολικής λειτουργίας vi) τα επίπεδα των ουσιών που αντιδρούν με το θειοβαρβιτουρικό οξύ (TBARS), τα οποία καταδεικνύουν τα επίπεδα του οξειδωτικού stress vii) η ολική συγκέντρωση νιτρωδών / νιτρικών ανιόντων πλάσματος ως δείκτης της βιοδιαθεσιμότητας του NO και viii) οι δείκτες καρδιαγγειακού κινδύνου C-αντιδρώσα πρωτεΐνη υψηλής ευαισθησίας (hsCRP) και δραστικότητα της συνδεδεμένης με τις λιποπρωτεΐνες φωσφολιπάσης A2 (Lp-PLA2). H αλισκιρένη μείωσε σε όμοιο βαθμό την περιφερική και κεντρική αρτηριακή πίεση, αύξησε την FMD (p<0.001) και τον αριθμό των ΠΕΚ (p<0.001), μείωσε PWV and Aix (p<0.05) και βελτίωσε τους δείκτες λειτουργίας αριστερής κοιλίας. Παρότι η αντικατάσταση με υδροχλωροθειαζίδη διατήρησε την περιφερική αρτηριακή πίεση στα ίδια επίπεδα με την αλισκιρένη, η ΚΣΠ, η ΚΠΠ και οι ηχωκαρδιογραφικοί δείκτες διαστολικής λειτουργίας της αριστερής κοιλίας επανήλθαν σε προθεραπευτικά επίπεδα. Ταυτόχρονα, η βελτίωση των FMD, PWV, Aix και του αριθμού των ΠΕΚ που προέκυψε από τη χορήγηση αλισκιρένης, αναιρέθηκε πλήρως μετά τη λήψη υδροχλωροθειαζίδης. Συμπερασματικά, η αλισκιρένη άσκησε ευεργετική επίδραση στον αριθμό των ΠΕΚ, την ενδοθηλιακή λειτουργία, την αρτηριακή σκληρία και βελτίωσε τη διαστολική λειτουργία της αριστερής κοιλίας. Οι ανωτέρω δράσεις ήταν ανεξάρτητες από το αντιϋπερτασικό αποτέλεσμα, δεδομένου ότι αυτές δεν παρατηρήθηκαν κατόπιν επίτευξης όμοιων τιμών αρτηριακής πίεσης με τη χορήγηση υδροχλωροθειαζίδης. ΚΣΠ, η ΚΠΠ και οι ηχωκαρδιογραφικοί δείκτες διαστολικής λειτουργίας της αριστερής κοιλίας επανήλθαν σε προθεραπευτικά επίπεδα. Ταυτόχρονα, η βελτίωση των FMD, PWV, Aix και του αριθμού των ΠΕΚ που προέκυψε από τη χορήγηση αλισκιρένης, αναιρέθηκε πλήρως μετά τη λήψη υδροχλωροθειαζίδης. Συμπερασματικά, η αλισκιρένη άσκησε ευεργετική επίδραση στον αριθμό των ΠΕΚ, την ενδοθηλιακή λειτουργία, την αρτηριακή σκληρία και βελτίωσε τη διαστολική λειτουργία της αριστερής κοιλίας. Οι ανωτέρω δράσεις ήταν ανεξάρτητες από το αντιϋπερτασικό αποτέλεσμα, δεδομένου ότι αυτές δεν παρατηρήθηκαν κατόπιν επίτευξης όμοιων τιμών αρτηριακής πίεσης με τη χορήγηση υδροχλωροθειαζίδης.