Μελέτη Της Μεθόδου "Των Συνεχών Θωρακικών Συμπιέσεων" Σε Σύγκριση Με Την "Αναλογία 3:1" Στη Νεογνική Ασφυξία (Πειραματική Μελέτη)

Abstract

Εισαγωγή: Η νεογνική ανάνηψη αποτελεί ένα από τα καίρια ζητήματα στην παγκόσμια βιβλιογραφία και χρήζει συνεχούς εξέλιξης για την επιτυχή έκβαση κι επιβίωση του νεογνού με συνοδό βελτίωση της νευρολογικής εικόνας, όσο αυτό είναι εφικτό. Αυτό αποτέλεσε το κίνητρο για την έναρξη της παρούσας ερευνητικής μελέτης ,η διερεύνηση και η σύγκριση δύο διαφορετικών μεθόδων καρδιοαναπνευστικής ανάνηψης σε χοίρειο μοντέλο ασφυξίας και η επιβίωση, σε κάθε περίπτωση. Υλικό και μέθοδοι: Τα χοίρεια μοντέλα που συμπεριελήφθησαν στη μελέτη ήταν είκοσι. Οι φάσεις του ερευνητικού πρωτοκόλλου ήταν έξι: η σταθεροποίηση, η πρόκληση καρδιοαναπνευστικής ανάνηψης, η καρδιοαναπνευστική ανάνηψη, η ανάκτηση αυτόματης κυκλοφορίας( ROSC), η παρακολούθηση κι έλεγχος στις 2 και στις τέσσερις ώρες. Σε όλα τα ζώα προκλήθηκε καρδιοαναπνευστική ανακοπή, ως κύρια αιτία την ασφυξία, έως ότου η καρδιακή συχνότητα να αγγίξει τις 60σφ/λεπτό ή η ΜΑΠ τα 15mmHg. Είκοσι νεογνά χοιρίδια χωρίστηκαν σε δύο επιμέρους ομάδες των δέκα, την ομάδα ελέγχου και την ομάδα παρέμβασης. Στην ομάδα ελέγχου ακολούθησε καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση με αναλογία 3:1 θωρακικών συμπιέσεων κι εμφυσήσεων ενώ στην ομάδα παρέμβασης ακολούθησε καρδιοανανπνευστική αναζωογόνηση με ασύγχρονη χορήγηση θωρακικών συμπιέσεων κι εμφυσήσεων, υπολογίζονται 90 θωρακικές συμπιέσεις και 30 εμφυσήσεις περίπου το λεπτό, κατά τη φάση της αναζωογόνησης, έως ότου καταφέρουν να ανανήψουν, με συγκεκριμένα κριτήρια όπως η καρδιακή συχνότητα να είναι περίπου 100/λεπτό ή η ΜΑΠ να αγγίζει τα 50mmHg. Αποτελέσματα: Η πίεση πλήρωσης των στεφανιαίων αγγείων στα πρώτα 30΄΄ της αναζωογόνησης φαίνεται να είναι υψηλότερη στην ομάδα παρέμβασης (45.7±16.9 vs 21.8±6, p<0.001) έναντι της ομάδας ελέγχου και παραμένει στα ίδια υψηλά επίπεδα καθ΄ όλη την διάρκεια του πειραματικού πρωτοκόλλου. Άλλη μία στατιστικώς σημαντική διαφορά φαίνεται στην Διαστολική Αρτηριακή Πίεση, στα 30΄΄, ανάμεσα στις δύο ομάδες κατά την διάρκεια της ΚΑΑ (50.6±17.5 vs. 25.8±6 ομάδα παρέμβασης έναντι ομάδα ελέγχου, αντίστοιχα,p<0.001). Επιπλέον, η Μέση Αρτηριακή Πίεση ήταν εμφανώς υψηλότερη στην ομάδα παρέμβασης (66.7±16.2 vs. 36.5±13, p<0.001) έναντι της ομάδας ελέγχου, ωστόσο δεν προέκυψε στατιστικώς σημαντική διαφορά στην Πίεση του Δεξιού Κόλπου (4.9±1.2 vs. 4±1.4, p=0.14). Επίσης, στη φάση των 4 ωρών μετά την αναζωογόνηση, 2 (20%) μόλις χοιρίδια επεβίωσαν από την ομάδα ελέγχου σε σύγκριση με την ομάδα παρέμβασης που επεβίωσαν 7 (70%). Συμπέρασμα: Η ακολουθία και η ασύγχρονη χορήγηση θωρακικών συμπιέσεων φαίνεται να υπερτερεί ως μέθοδος νεογνικής ανάνηψης τόσο στην αυτόματη ανάκτηση κυκλοφορίας και την πίεση πλήρωσης των στεφανιαίων αγγείων όσο και στην επιβίωση των ζωικών προτύπων στις 4 ώρες, σύμφωνα με το παρόν ερευνητικό πρωτόκολλο.