Παρακολούθηση Της Ανταπόκρισης Ασθενών Με Χρόνια Αυθόρμητη Κνίδωση Μέσω Κλινικών, Αιματολογικών, Βιοχημικών Και Ανοσολογικών Δεικτών Προ Και Μετά Ενδομυϊκής Χορήγησης Αυτόλογου Ολικού Αίματος

Abstract

Η Χρόνια Αυθόρμητη Κνίδωση (CSU) αποτελεί μια χρόνια υποτροπιάζουσα νόσο του δέρματος, με σημαντική επίδραση στην καθημερινή δραστηριότητα και την ποιότητα ζωής των ασθενών καθώς και σημαντικές επιπτώσεις στα κοινωνικο-οικονομικά συστήματα υγείας. Αν και οι μελέτες σχετικά με την εφαρμογή νέων θεραπειών για την αντιμετώπιση της νόσου διαρκώς αυξάνονται, οι γνώσεις όσον αφορά στον υποκείμενο παθογενετικό μηχανισμό αυτής παραμένουν ως σήμερα ελλιπείς. Επιπρόσθετα, οι υπάρχουσες θεραπευτικές επιλογές δεν έχουν δείξει να επιδρούν στην φυσική πορεία της νόσου, ενώ η αποτελεσματικότητα ορισμένων εξ αυτών δεν έχει ως σήμερα συστηματικά αξιολογηθεί, γεγονός που εν πολλοίς οφείλεται στην αξιοσημείωτη ένδεια δεδομένων σχετικά με τον μηχανισμό δράσης τους. Εξίσου σημαντική είναι και η έλλειψη ειδικών βιοδεικτών (biomarkers) που να συμβάλλουν στην πρόγνωση της πορείας και/ή της βαρύτητας της νόσου, αλλά και να προϊδεάζουν τον κλινικό ιατρό σχετικά με την ανταπόκριση των ασθενών στην εκάστοτε επιλογή θεραπευτικής αντιμετώπισης της νόσου. Στην παρούσα μελέτη αξιολογήθηκε το κλινικό όφελος της επιπρόσθετης (add-on) θεραπείας με ενδομυική χορήγηση αυτόλογου ολικού αίματος (AWBI) σε μια ομάδα ασθενών με CSU και συμπτώματα της νόσου ανθεκτικά στην κλασσική προτεινόμενη αντιμετώπιση με H1-αντιισταμινικά ή με εμφάνιση ανεπιθύμητων ενεργειών λόγω της πρότερα ληφθείσας θεραπείας. Για τον σκοπό αυτό, 19 CSU ασθενείς υποβλήθηκαν σε εβδομαδιαίες ενδομυικές εγχύσεις AWBI για χρονικό διάστημα 8 εβδομάδων. Η ανταπόκριση των ασθενών ελέγχθηκε μέσω κλινικών, αιματολογικών, βιοχημικών και ανοσολογικών δεικτών μετά από λήψη περιφερικού αίματος από τους ασθενείς προ (baseline) της παρέμβασης, με την ολοκλήρωση αυτής (8η εβδομάδα) και 4 εβδομάδες αργότερα (12η εβδομάδα). Για τον καλύτερο προσδιορισμό του υποκείμενου φλεγμονώδους προφίλ των ασθενών με CSU, αλλά και για την ανίχνευση – αξιολόγηση πιθανών βιοδεικτών πρόγνωσης της ανταπόκρισης των ασθενών στην χορηγούμενη θεραπεία παρόμοιος ανοσολογικός έλεγχος διενεργήθηκε και σε ομάδα 17 υγιών μαρτύρων (controls) επί σκοπού σύγκρισης.Η αγωγή με AWBI δεν συνοδεύτηκε από σοβαρές ανεπιθύμητες ενέργειες στους ασθενείς, ενώ ακολουθήθηκε από σημαντική βελτίωση των συμπτωμάτων και της ποιότητας ζωής σε 15/19 ασθενείς (78.9%), όπως αυτά εκτιμήθηκαν μέσω κλινικών και ψυχομετρικών δεικτών, όπως οι UAS7, DLQI και CU-Q2oL. Κατόπιν περαιτέρω διαστρωμάτωσης των ασθενών σε ‘’καλούς ή μη απαντητές’’, βάσει της θεραπευτικής απόκρισης των μετά την ολοκλήρωση των AWBI, μέσω της μεταβλητότητας των σκορ UAS7, ασθενείς με ελαττωμένα βασικά επίπεδα D-dimer και αυξημένα επίπεδα πλάσματος της κυτταροκίνης IL-12p70 παρουσίασαν καλύτερη απάντηση στη θεραπεία με AWBI. Όλοι οι ασθενείς εμφάνισαν ελαττωμένα βασικά επίπεδα πλάσματος της IFN-γ σε σύγκριση με τους controls, ενώ η βελτίωση της κλινικής εικόνας των (‘’καλοί απαντητές’’) συνοδεύτηκε από μια σημειούμενη σημαντική αύξηση της έκφρασης της κυτταροκίνης IFN-γ μετά την ολοκλήρωση της θεραπευτικής παρέμβασης (8η εβδομάδα). Σε όλους τους ασθενείς της ομάδας μελέτης, ανεξαρτήτως του βαθμού απόκρισης αυτών στη θεραπεία (‘’καλοί και μη απαντητές’’), παρατηρήθηκε μια σταδιακή αύξηση στο πλάσμα της έκφρασης της κυτταροκίνης IL-27 (στην 8η και 12η εβδομάδα). Συμπερασματικά, διαφάνηκε ότι οι ενδομυικές εγχύσεις AWBI μπορούν να αποτελέσουν μια ασφαλή, εναλλακτική, επιπρόσθετη θεραπευτική επιλογή σε ασθενείς με CSU και συμπτώματα ανθεκτικά στην προτεινόμενη θεραπεία με Η1-αντιισταμινικά. Μάλιστα, τα βασικά επίπεδα πλάσματος των D-dimer και της κυτταροκίνης IL-12p70 μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως αξιόπιστοι βιοδείκτες πρόγνωσης της αποτελεσματικότητας της θεραπείας.