One of the most renowned places of remembrance of the Holocaust is The United States Holocaust Memorial Museum in Washington, D.C. (USHMM). It was erected next to the monuments to America's leading heroes -Jefferson and Lincoln. Had the Holocaust been treated as a European problem that could have been avoided? This article deals with the politicization and institutionalization of the discourse on memory of the Holocaust in the USA in the form of the museum that is a cultural institution as well as a federal institution. On the account of recreation the discourse due to documentation from the archive of the USHMM, this paper shall provide evidence not only for he expected contribution of the USHMM in emphasizing the importance of human rights, but also of being a world's advocate of them.

No abstract

W jednym z najbardziej popularnych mediów współczesnej kultury – grach komputerowych zakodowany jest nieformalny komunikat zniechęcający kobiety do gry. Zawiera się on w nierealistycznie szczupłych i odsłoniętych ciałach żeńskich awatarów. Jednym z powodów seksualizacji kobiet w grach jest fakt, że to mężczyźni w przeważającej mierze projektują gry. Tworzą oni tym samym fantazje nie tylko o kobietach, ale i o sobie – oni mają działać, kobiety mają wyglądać. Nie są to jednak niewinne fantazje, a wynik układów sił społecznych. Tezę o patriarchalnym układzie sił w branży dodatkowo potwierdzają dane, że seksualizacja kobiet nie jest utożsamiana z sukcesem sprzedażowym. Autorka podejmuje temat badań nad stereotypem płci żeńskiej zawartym w grach komputerowych w ciągu ostatnich dwóch dekad, przedstawiając własną interpretację wyników najważniejszych z nich.

Cel. Celem niniejszego artykułu jest odpowiedź na pytanie: Jak możemy odkryć, z czego wynikają zarysowane w artykule różnice w dyskursie o Holokauście w Państwowym Muzeum Auschwitz-Birkenau i Narodowym Muzeum Holokaustu w Waszyngtonie? Omówione koncepcje. Artykuł oparty jest o zarys wyników badań autorki niniejszego tekstu nad porównaniem polityk pamięci w kontekście Holokaustu na terenie dwóch państw – Polski i USA. Analiza literatury przedmiotu wykazała, że oficjalny dyskurs o Holokauście prowadzony przez te państwa odbywa się w ramach państwowych instytucji (w przypadku USA bardziej precyzyjne jest użycie terminu federalnych instytucji), będących jednocześnie miejscami pamięci Holokaustu: tj. Państwowego Muzeum Auschwitz-Birkenau w Oświęcimiu i Narodowego Muzeum Holokaustu w Waszyngtonie (The United States Holocaust Memorial Museum). W odkryciu różnic w sposobach prowadzonych dyskursów tych instytucji niezbędne stają się nie tylko wizyty w tych ośrodkach i powiązanie ich z literaturą przedmiotu, ale przede wszystkim zawartości archiwów tych ośrodków. Archiwa dostarczają informacji w zakresie tego, jak te dyskursy są i były kształtowane, w obliczu jakich okoliczności oraz zmagań, oraz jak zostały zorganizowane w ramach wewnętrznych i zewnętrznych technik działania władzy. Te instytucjonalne repozytoria danych ułatwiają odkrycie wszystkich fundatorów dyskursów – od jednostek, przez ciała eksperckie i liderów opinii, po przywódców politycznych. Dzięki archiwom możliwa staje się rekonstrukcja polityk upamiętnienia, odkrywanie celów tych polityk oraz organizacji dyskursu w tych ośrodkach.   Wyniki i wnioski.  Jak wykazano w artykule, badania archiwów Państwowego Muzeum Auschwitz-Birkenau w Oświęcimiu i Narodowego Muzeum Holokaustu w Waszyngtonie mogą znacząco przyczynić się do odpowiedzi na pytanie o kształtowanie się dyskursu o Holokauście w Polsce i w USA oraz do zrozumienia różnic w tych dyskursach, a przez to politykach pamięci w kontekście Holokaustu w tych krajach, zarówno na przełomie różnych lat, jak i współcześnie.

Za pomocą mediów społecznościowych, rozumianych jako nowe media, muzea publiczne prowadzą dyskurs ze swoimi audytoriami internetowymi. Celem zaprezentowanych badań jest odpowiedź na pytanie, czy audytoria internetowe, które w XXI wieku biorą udział w dyskursie na temat tak bolesnego tematu jak Holokaust, za sprawą nowych mediów mogą budować wystawy muzeów Holokaustu w środowisku internetowym. W badaniu określenie „budowanie wystaw” rozumiano jako wpływanie na ekspozycję Holokaustu oraz na narrację wybranych muzeów w Internecie. Nowe media mają wpływ na doświadczenie audytorium w kontakcie z instytucją muzealną, ponieważ wzmacniają odbiór ekspozycji oraz angażują uwagę zwiedzających, ale także sprawiają, że mogą się oni przenieść poza fizyczny obiekt. Dzięki mediom społecznościowym zachodzi też zmiana w procesie komunikacji między muzeum a audytorium ‒ publiczność muzeum zadaje pytania oraz dzieli się doświadczeniem wyniesionym z wystawy, a nie tylko biernie zwiedza, przemierzając muzealne sale w przestrzeni realnej. Audytorium, zdaniemSusan Hazan (2006), może więc budować wystawę dzięki nowym mediom. Autorkaniniejszych badań nie potwierdza w pełni tezy Hazan. Swoje zdanie wywodzi z analizy obecności w mediach społecznościowych dwóch największych muzeów Holokaustu w Polsce i w Stanach Zjednoczonych: Państwowego Muzeum Auschwitz-Birkenau w Oświęcimiu oraz The United States Holocaust Memorial Museum in Washington (Narodowego Muzeum Holokaustu w Waszyngtonie).