Avrupa’da modern hapishane sisteminin ortaya çıkışı 16. yüzyıla kadar uzanırken, Osmanlı Devleti’nde ancak 19. yüzyılın ortalarında bu mümkün olabilmiştir. Birçok toplumda ceza başlangıçta fiziki olarak verilirken zamanla bu cezalar kişisel hürriyeti kısıtlayıcı cezalara dönüşmüştür. Bununla birlikte cezalandırmalar toplumların kültürel yapısına göre ve gelişmişlik düzeyine göre farklılık göstermiştir. İlk Türk devletlerinde de başlangıçta bedene yönelik cezalar verilirken zamanla hapis cezaları uygulanmaya başlamıştır. İlk modern hapishanelerin ise önce Avrupa’da daha sonra Amerika’da ortaya çıktığı görülmektedir. Benzer şekilde Osmanlı Devleti’nde 19. yüzyılın ortalarına kadar suçlularla ilgili olarak verilen cezalar bedene yönelik iken Tanzimat ile birlikte hürriyeti kısıtlayıcı hapis cezalarına dönüşmüştür. Osmanlı hapishanelerinin genel bir değerlendirmesi yapıldığında pek çok fiziki noksanlıklar göze çarpmaktadır. Aslında imparatorluğun son dönemde yaşadığı sıkıntıların yansımasını kurumların genelinde olduğu gibi hapishaneler özelinde de görmek mümkündür. 19. yüzyılın sonu ve 20. yüzyılın başı Osmanlı Devleti’nin pek çok savaşla uğraşmak zorunda kaldığı bir dönemdir. Bütün bu olumsuz etkenlerin yanı sıra ekonomik sıkıntılar ile birlikte salgın hastalıklar da devleti ve toplumu olumsuz bir şekilde etkilemiştir. Asayişsizlik olaylarının artmasıyla birlikte hapishane nüfuslarının da artışa geçtiği görülmektedir. Zaman zaman çıkarılan af kanunlarıyla hapishanelerdeki mahkûm nüfusu azaltılarak, fiziki noksanlıklar giderilmeye çalışılmıştır. Bütün bunlara rağmen 19. yüzyılın ikinci yarısı ceza hukukunda önemli değişikliklerin yapıldığı bir dönem olarak dikkati celp etmektedir. Bu çalışmada Osmanlı hapishanelerinin genel bir değerlendirmesi yapılarak, Gerede kazasında bulunan erkek ve kadın hapishanesinin durumu incelenmiştir.

Başvuruda bulundu. Kabul edildi.

İngiltere ile Osmanlı Devleti’nin ilişkileri başlangıçtan itibaren olumlu bir yönde seyretmiştir. Bu ilişkilerin gelişmesi amacıyla III. Selim döneminden itibaren Londra’ya büyükelçiler gönderilmiştir. Bu şekilde Osmanlı Devleti yurt dışında daimî elçilikler açarak Avrupa devletleri ile yapıcı ilişkiler kurmaya çalışmıştır. Hatta 1853 Kırım Savaşı’nda İngiltere, Rusya’ya karşı Osmanlı Devleti’nin yanında yer almıştır. Bununla birlikte 1877-1878 Osmanlı-Rus Savaşı’ndan sonra İngiltere’nin politikası Osmanlı Devleti aleyhine değişmiştir. Bu yüzden Osmanlı Devleti’ni yıkıcı birçok ittifakın içinde de yer almıştır. Birinci Dünya Savaşı’na farklı ittifaklar içerisinde giren bu iki devletin mücadelesi, savaş sonunda da devam etmiştir. Birinci Dünya Savaşı’nın sonunda İngiltere tarafından Osmanlı topraklarında işgaller başlamıştır. İngiltere, başlatmış olduğu işgalleri sürdürebilmek için zaman zaman taşeron yapıları da kullanmıştır. Bir İngiliz istihbarat subayı olan Edward William Charles Noel (d.14 Nisan 1886), İngiliz Hükümeti tarafından Osmanlı topraklarına gönderilmiştir. Osmanlı topraklarında kışkırtıcı faaliyetler yürüten Noel, seyahati esnasında yaptığı çalışmalara dair bir günlük tutmuştur. Noel’in, bölge halkını Türk yönetimine karşı ayaklandırma gibi bir düşüncesi olduğu görülmektedir. Elazığ Valisi Ali Galip’in Sivas Kongresi’ni basma teşebbüsünde de Ali Galip’e destek vermiştir. Yaptığı faaliyetlerden dolayı Noel’in Kürt lawrence’si olarak adlandırıldığı da olmuştur. Noel, günlüğünde kendisine göre bölge hakkında ve bölgedeki aşiretlerle ilgili notlar tutmuştur. Aslında Noel’in amacı bölgede yaşayan Kürt aşiretlerini Türklerden uzaklaştırmak ve Türk yönetimi ile olan bağlantılarını sonlandırmaktır. Bunun için kapsamlı bir araştırmaya girişmiş ve her unsuru kullanmaya çalışmıştır. Özellikle Kürtler ile Ermenileri, yaşantıları, örf adetleri ve diğer fiziki özellikleri ile ortak bir noktada buluşturmaya çalışmıştır. Daha da ileri giderek Kürt aşiretlerini İngiliz Hükümeti’nin yanına çekmeye çalışmıştır. Noel’in bölgedeki faaliyetlerini artırması, dolayısıyla İngiltere’nin bölgede tek başına hâkimiyet kurmayı amaçlaması, diğer müttefikleri rahatsız etmiştir.