Bu araştırmanın amacı, Amasya yerel halkının ekoturizm algılarının demografik özelliklerine göre anlamlı farklılık gösterip göstermediğini belirlemektir. Amasya’da yaşayan 440 kişiye uygulanan anket formu sonucunda toplanan veriler Bağımsız Örneklemler T Testi ve Tek Yönlü Varyans Analizi (ANOVA) testi aracılığı ile istatistiksel olarak analiz edilmiştir. Analizlerde ekoturizm algılarının, Amasya’da yaşayan yerel halkın cinsiyet, medeni durum, yaş, eğitim durumu, memleket, turizm eğitimi alma durumu, meslek ve ikamet süresine göre istatistiksel olarak farklılaşma durumları değerlendirilmiştir. Buna göre ekoturizm algılarının yalnızca turizm eğitimi alma durumuna göre farklılık gösterdiği, diğer demografik özelliklere göre ise istatistiksel olarak anlamlı bir farklılık göstermediği bulgularına ulaşılmıştır. Bununla birlikte turizm eğitimi alanlar ve almayanların ekoturizme yönelik algılarında farklılaşma gözlemlense de iki kesimin de ekoturizme yönelik algılarının beşli likert ölçeğine göre orta düzeyin üzerinde bir puan olması dikkat çekicidir. Turizm eğitimi almayan katılımcıların algıları ekoturizme yönelik olarak daha olumlu düzeyde bulunmuştur. Bu durumun, ağırlıklı olarak kitlesel turizme yönelik hizmet sunan Türkiye açısından turizm eğitimlerinin ekoturizmin önemini vurgulamakta yetersiz kalması, Amasya bölgesinin ekoturizm odaklı istihdam olanaklarının az olması, bölgenin turizm tanıtım faaliyetlerinin ekoturizmden daha çok kültür turizmine yönelik gerçekleştiriliyor olması nedenlerinden kaynaklandığı düşünülmektedir.

Aidiyet duygusu, bireyler ve ülkeleri, memleketleri, dinleri, kültürleri ve iş yerleri arasında meydana gelen duygusal bir bağdır. Ekoturizm ise çevreye karşı duyarlı, yerel halka faydalar sunan, içerisinde eğitimi de barındıran, nispeten bozulmamış doğal alanlara yapılan seyahatlerdir. Çalışmada, Amasya’da yaşamını sürdüren yerel halkın aidiyet duygusu ve ekoturizm algısı arasındaki ilişki incelenmiştir. Bu doğrultuda, yerel halkın sahip olduğu aidiyet duygusunun ekoturizm algısı üzerinde etkisinin belirlenmesi amaçlanmıştır. Amasya ilinde yaşayan 440 kişiden anket tekniği ile elde edilen veriler çalışma kapsamında belirlenen hipotezlere yönelik korelasyon ve regresyon analizlerine tabi tutulmuştur. Yapılan analizler neticesinde aidiyet duygusu ile ekoturizmin ekonomik algı, çevresel algı ve sosyo-kültürel algı boyutu arasında orta düzeyde bir ilişki belirlenmiştir. Ayrıca, aidiyet duygusunun bu üç boyut üzerinde istatistiksel olarak anlamlı bir etkisinin olduğu tespit edilmiştir.

Bu çalışmanın amacı, devlet ve vakıf üniversitelerinde turizm ve seyahat hizmetleri ön lisans programında çalışan akademisyenlerin eğitim profillerinin incelenmesidir. Çalışmanın evreni Türkiye’de devlet ve vakıf üniversitelerinin turizm ve seyahat hizmetleri ön lisans programında çalışan akademisyenlerin tümünü kapsamaktadır. Çalışmada veri toplama tekniği olarak nitel araştırma yöntemlerinden betimsel tarama kullanılmıştır. Çalışmanın verileri YÖK Akademik web sitesi ve ilgili üniversitelerin web sitelerinden elde edilmiştir. Toplanan verilere göre 34 meslek yüksekokulunda görevli 108 akademisyen olduğu tespit edilmiştir. Bu akademisyenlerin yaklaşık %60’ının öğretim görevlisi olduğu tespit edilmiştir. Akademisyenlerin eğitim aldıkları alanlar incelendiğinde, 63’ünün lisans, 56’sının yüksek lisans ve 39’unun doktora eğitiminin turizm alanından olduğu gözlenmiştir. Lisans, yüksek lisans ve doktora eğitimlerinde Turizm alanından sonra en çok eğitim alınan alanın işletme olduğu görülmüştür. Turizm ve işletme dışında ise lisans düzeyinde 21, yüksek lisans düzeyinde 19 ve doktora düzeyinde 16 farklı bölümün olduğu bulgularına ulaşılmıştır.