No abstract

Every state copes with the question of which level of government should bear responsibility for social services such as health care and education. Tanzania is no exception. The current government infrastructure of Tanzania is based on the principle of Decentralization by Devolution (DbyD) and can be seen as a reaction to previous structures based on centralized de-concentration. This article reviews the decentralization as designed in the DbyD policy and its application in planning decisions by assessing the involvement of local communities in decision making, based on a case study in two primary facilities. The conclusion is that even though policy states a strong decentralized government, in reality central preferences dominate the decision-making. Wishes expressed in local plans are ignored in the planning procedure. The article identifies the factors that contribute to this central influence and concludes with reviewing the value of decentralization policy in Tanzania and other developing countries.

With the introduction of strict obligations and sanctions in social security, the traditional boundary between criminal law and administrative law seems to fade away. Administrative fines in particular facilitate strict, efficient and effective law enforcement. In spite of the fact that administrative fines are part of administrative law, criminal law safeguards are still applicable. This could cause problems, since administrative authorities and administrative judges are not necessarily familiar with these criminal law principles. This article addresses the question of how administrative authorities and administrative judges assess culpability when deciding on administrative fines in the Netherlands. The main finding is that administrative authorities, and especially municipalities, overestimate the degree of culpability. The case shows that, in the search for more repressive instruments, it is imperative to allow courts to keep an eye on the proportionality of the sanctions.

No abstract

De organisatie van de overheid kan compacter, flexibeler en vooral: goedkoper. Met dat mantra bevat het Uitvoeringsprogramma compacte rijksdienst een aantal voornemens tot reorganisatie van enkele organen die tot de rijksoverheid behoren. De reorganisatie die misschien wel de meeste praktische consequenties teweegbrengt, betreft de samenvoeging van toezichthouders in enkele grote rijksinspecties, met het uiteindelijke doel: één alomvattende rijksinspectie. De tussenstap bestaat uit clustering van bestaande rijksinspecties. Op 1 januari 2013 fuseerden de Nederlandse Mededingingsautoriteit (NMa), de Onafhankelijke Post en Telecommunicatie Autoriteit (OPTA) en de Consumentenautoriteit (CA) in een nieuwe Autoriteit Consument en Markt. Een jaar eerder, op 1 januari 2012, werd de Nederlandse Voedsel en Warenautoriteit (NVWA) opgericht als opvolger van de Algemene Inspectiedienst (AID), de Voedsel en Waren Autoriteit (VWA) en de Plantenziektenkundige Dienst (PD). Op dezelfde datum werden de Inspectie Verkeer en Waterstaat en de VROM-inspectie samengevoegd tot één Inspectie Leefomgeving en Transport. Deze reorganisaties worden verdedigd met het argument dat dat zal leiden tot 'ontdubbeling'. 'Ontdubbeling' betekent in dit verband dat soortgelijke doelgroepen op dezelfde manier worden bejegend en soortgelijke werkzaamheden binnen één organisatie op dezelfde manier worden uitgevoerd. Werkprocessen worden gestroomlijnd en geüniformeerd, met als gevolg dat (ambtelijke) capaciteit flexibeler kan worden ingezet. Het maakt in een ontdubbelde inspectie niet meer uit wat de achtergrond van de inspecteur is, omdat elke taak op dezelfde wijze wordt uitgeoefend. Het gedroomde gevolg: een reductie van de inspectiedruk voor de ondertoezichtgestelden, een toename van de flexibiliteit en kwaliteitsverbetering binnen de inspecties. De vraag die in dit artikel centraal staat is in hoeverre deze veronderstelling valide is. Leidt het clusteren van inspecties tot een vergelijkbare bejegening van ondertoezichtgestelden? En aan welke voorwaarden moet eigenlijk worden voldaan om ontdubbeling teweeg te brengen? Ter beantwoording van deze vragen wordt eerst in paragraaf 2 in algemene zin