No abstract

No abstract

Background:Proximal humeral fractures in elderly patients present with severe comminution and osteoporotic bone quality.Reverse shoulder arthroplasty has lately been proven beneficial in treating patients with complex proximal humeral fractures. The above technique is recommended and has better results in elderly than in younger individuals.Methods:We performed a literature search in the databases Pubmed, Medline, EMBASE and Cochrane Library for published articles between 1970 and 2016 using the terms: proximal humerus fractures and reverse shoulder arthroplasty.Results:Significant benefits with the use of reverse prosthesis, especially in patients older than 70 years with a proximal humeral fracture, include reduced rehabilitation time as well as conservation of a fixed fulcrum for deltoid action in case of rotator cuff failure.Compared with hemiarthroplasty and internal fixation, reverse prosthesis may be particularly useful and give superior outcomes in older patients, due to comminuted fractures in osteopenic bones.However, significant disadvantages of this technique are potential complications and a demanding learning curve.Therefore, trained surgeons should follow specific indications when applying the particular treatment of proximal humeral fractures and be familiar with the surgical technique.Conclusion:Although long-term results and randomized studies for reverse prosthesis are lacking, short and mid- term outcomes have given promising results encouraging more shoulder surgeons to use this type of prosthesis in proximal humeral fractures.

BackgroundProximal tibial physeal injuries are quite rare, but their complications can be of great importance. The purpose of this study was to evaluate the effect of this injury on the axis and length of a child’s limb.Materials and methodsThis study focused on 12 patients with proximal physeal injury of the tibia (8 boys and 4 girls; mean age at the time of injury: 8.9 years). Injuries were classified according to the Salter–Harris scheme into 5 types (type II—7 patients, type III—3 patients, type IV—1 patient, type V—1 patient). In 5 cases, a coexisting fracture of the injured limb was observed (fibular fracture—3 cases, intercondylar fracture—1 case, tibial tubercle fracture—1 case). Ten patients were treated conservatively and 2 patients underwent an operation. Seven of the 12 patients were available for long-term follow-up, with a mean duration of 14.4 years (11.2–22.0 years).ResultsAngular deformity was observed in 6 of the 7 patients, with a mean valgus deformity of 2.7°, within an average of 5.8 months after the injury. After 3 years of follow-up, complete remodeling was observed in all of those 6 cases (4 of the patients were treated conservatively and 2 underwent surgery). One patient developed 6 mm of tibial shortening. No functional limitation or pain was recorded in any of the patients during the follow-up.ConclusionsInjury to the proximal tibial epiphysis, while rare, may result in angular or length disturbance, regardless of the initial treatment (conservative or surgical). Parents should always be informed of this possibility, and long follow-up is indicated. Nevertheless, this type of injury rarely results in functional limitations.

Οι επιφυσιολύσεις κάτω επίφυσης κνήμης αποτελούν τη δεύτερη σε συχνότητα κάκωση του συζευτικού χόνδρου στον αναπτυσσόμενο σκελετό και τη συχνότερη επιφυσιόλυση στο κάτω άκρο. Η ενδοαρθρική συμμετοχή του κατάγματος χαρακτηρίζει τις επιφυσιολύσεις S.H. τύπου ΙΙΙ και IV καθώς και τα μεταβατικά κατάγματα triplane και Tillaux που συμβαίνουν κατά την περίοδο ασύμμετρης σύγκλεισης του συζευτικού χόνδρου της κάτω επίφυσης της κνήμης.Μελετήθηκαν συνολικά 154 ασθενείς με ενδοαρθρικό κάταγμα κάτω επίφυσης κνήμης και ανοιχτούς συζευτικούς χόνδρους. Από αυτούς 84 αντιμετωπίστηκαν συντηρητικά και 70 χειρουργικά. Το λειτουργικό αποτέλεσμα που εμφάνισαν οι ασθενείς αξιολογήθηκε μέσω του AOFAS score. Αξιολογήθηκε επίσης ο ρόλος της αξονικής τομογραφίας στη διάγνωση και στην επιλογή της κατάλληλης μεθόδου θεραπείας αυτών των κακώσεων.Ο μέσος όρος του AOFAS score στο σύνολο των 154 ασθενών ήταν 90,25. Δεν βρέθηκε στατιστικώς σημαντική διαφορά στα αποτελέσματα της ομάδας ασθενών που αντιμετωπίστηκαν συντηρητικά (91,55) σε σχέση με την ομάδα των ασθενών που αντιμετωπίστηκε χειρουργικά (88,2).Τα πτωχά αποτελέσματα συσχετίστηκαν με την ομάδα των ασθενών που ο μηχανισμός κάκωσης προκλήθηκε από υψηλής ενέργειας βία καθώς και με μη ανατομική ανάταξη του κατάγματος. Η αξονική τομογραφία κρίθηκε απαραίτητη κατά την αξιολόγηση των καταγμάτων σε ασθενείς μεγαλύτερους της ηλικίας των 10 ετών.Οι επιφυσιολύσεις κάτω επίφυσης κνήμης με ενδοαρθρική συμμετοχή αποτελούν σοβαρές κακώσεις με δυνητικά καταστροφικές επιπλοκές για την άρθρωση της ποδοκνημικής. Η σωστή ακτινολογική αξιολόγηση, ο τακτικός επανέλεγχος και η εφαρμογή της κατάλληλης θεραπείας μπορούν να μειώσουν και να αναγνωρίσουν έγκαιρα την πλειονότητα των επιπλοκών προσφέροντας ένα καλύτερο λειτουργικό αποτέλεσμα στον ασθενή.