Η σημερινή υγειονομική κρίση από την πανδημία του Covid-19 είναι η αρχή αλλά και το αποτέλεσμα μιας παράλληλης κοινωνικής και οικονομικής κρίσης. Σε αυτό το δυναμικό πεδίο, η αντιμετώπιση της κρίσης προϋποθέτει κοινωνικούς θεσμούς και κοινωνικά υποκείμενα ανθεκτικά αλλά και ικανά να αντιμετωπίσουν με δημιουργική αλληλεγγύη τις αρνητικές επιδράσεις της πανδημίας και, ειδικότερα, την εκτεταμένη κοινωνική ατροφία (social atrophy) και την κοινωνική ενδόρρηξη (social implosion). H μελέτη του κοινωνικού εαυτού και οι μέθοδοι ανάταξής του από το κοινωνικό τραύμα, που προκύπτει στις συνθήκες της σημερινής πανδημίας του Covid-19, προϋποθέτει την κατανόηση της λειτουργίας του, όχι μόνο στις σημερινές συνθήκες της κρίσης αλλά και σε αυτές της προτέρας κατάστασης στην οποία ο σύγχρονος κοινωνικός εαυτός χαρακτηρίζεται από μία έκρηξη της πυκνότητας και ισχυρής έντασης δικτύων της επικοινωνίας, της οικονομικής ανταλλαγής και της κοινωνικής καθημερινότητας. Το παρόν κείμενο έχει ως στόχο να προσφέρει ένα σχέδιο επαναλαμβανόμενης ταχείας έρευνας για τις καταστάσεις αναστοχασμού, ανάταξης και ανθεκτικότητας του κοινωνικού μας εαυτού σε συνθήκες ισχυρής κοινωνικής απόστασης, αυτοπεριορισμού και αποσύνδεσης από την οικονομία. To κείμενο ολοκληρώνεται με σκέψεις για την ανάγκη σχεδιασμού ενός πρωτόκολλου εφαρμογής και έρευνας δράσης της κλινικής κοινωνιολογίας με θέμα τη διασφάλιση της αντοχής των ατόμων και των κοινωνιών που έχουν υποστεί τις αρνητικές συνέπειες της κοινωνικής ενδόρρηξης λόγω της πανδημίας και κάποιες προτάσεις για μια ατομική και συλλογική στρατηγική.

N/A