Turkish Foreign Policy (TFP) has undergone structural changes over the last few years due to the perception of immediate threats to Turkish national security which, according to Ankara, has brought a need for a more assertive foreign policy. Consequently, Turkey is expanding its military presence in the Balkans, the Caucasus, the Middle East and Africa, and utilizing frequently coercive diplomacy to resolve foreign policy issues. This article analyses both the drivers and the consequences of the militarization of TFP. The main argument is that there are at least three drivers in this militarization, namely, the pursuit of strategic autonomy, the closing tandem between the domestic and foreign policy, and the Turkish military-industrial complex. The broader security and diplomatic consequences of TFP militarization in regional and international politics are also investigated.

Bu çalışma, Westfalya düzeninden Napolyon Savaşlarına kadar geçen sürede, uluslararası ilişkilerde güç mücadelesinin nasıl şekil aldığını, Osmanlı İmparatorluğu özelinde ortaya koymaktadır. Dönemin diğer aktörlerinin hedeflerini kapsayacak şekilde karşılaştırmalı olarak ele alınan siyaset geliştirme mücadelesi, uluslararası antlaşmalara sıkça atıfta bulunacaktır. Söz konusu rekabet yalnızca XIX. yüzyılın temellerini atmakla kalmamış, XX. yüzyılda ortaya çıkan küresel güç dengesinin de belirleyici unsurlarından olmuştur. Siyaset literatürü için eşsiz bir kaynak olan XVIII. yüzyıl olayları, sonuçları itibarıyla günümüz dünyasını şekillendiren sürecin ilk aşamasını oluşturmaktadır. Bu dönemde etkin şekilde sahada gözlemlenen; Güç Dengesi, İttifak Kültürü, Faydacılık, Realpolitik gibi birçok kavram günümüze referans olarak kalmıştır. Karşılaştırmalı durum incelemesi şeklinde ele alınan makale, kronolojik olarak hareket edecek ve Karlofça Antlaşmasını meydana getiren süreçten yola çıkarak, Avrupa krizlerini ele almak suretiyle ilerleyecektir.