COVID-19 enfeksiyonu eğitim dahil yaşamın tüm alanlarını etkileyen bulaşıcı ve ölümcül bir hastalıktır. Etken virüsün olası yayılımını önlemek amacıyla okullar kapatılmış ve uzaktan eğitim sürecine geçilmiştir. Her ne kadar uzaktan eğitim öğrenciler ve öğretmenler için yeni bir uygulama olmamasına karşın, temel düzeyde hesap yapabilme ve adaptasyon becerileri vb. gibi birtakım özelliklere sahip olmayı gerektirir. Bu bağlamda, ülkelerin eğitim öğretim süreçlerinde yaşanan değişimlerin, eğitim kurumlarını ve eğiticileri önemli ölçüde etkilediği bir gerçektir. Ülkeler arasında öğrenme modellerinin oluşturulması ve uygulanması sürecinin, birbirinden oldukça farklılık gösterdiği bilinmektedir. Eğitim öğretim süreçlerinde en iyi yöntem ve araçların belirlenmesi ve bunların kullanımına ilişkin yaşanan belirsizliğin, bu farklılığı yarattığı düşünülmektedir. Çevrimiçi öğrenmenin birçok ülke için erken bir aşamada olduğu göz önüne alındığında, uygulamaya ilişkin avantajların yanı sıra birtakım sorun ve engellerle karşılaşılması oldukça olasıdır. Bu derleme makale, pandemi ortamının yarattığı uzaktan eğitim sürecinin eğiticiler ve öğrenciler üzerindeki etkileri, çevrimiçi öğrenmenin sunduğu avantajlar/kolaylıklar ile getirdiği dezavantaj/kısıtlılıkları ortaya koymak amacıyla yazılmıştır.

ÖzCOVID-19 enfeksiyonu yüksek morbidite ve mortalite oranlarıyla dünya çapında önemli bir sorun haline gelmiştir. Pandemi, hastanelerde hem hasta güvenliğinin sağlanması ve bulaşın önlenmesi, hem de kaynakların etkin kullanımı amacıyla uygulanan cerrahi operasyonların sayısında da bir azalmayı beraberinde getirmiştir. Ortaya çıkan bu zorlu süreç karşısında birçok sağlık kuruluşu elektif operasyonların sayısında azalma/erteleme kararı almıştır. Ancak meydana gelen bu gelişmelere karşın birçok hastalığın tedavisinde cerrahi operasyonların gerekliliği devam etmiştir. Pandemi ortamının yarattığı cerrahi süreç ve bakıma ilişkin birtakım kısıtlılıkların, dünya genelinde milyonlarca hasta üzerinde, kısa ve uzun vadede birçok istenmeyen etkiye yol açtığı bilinmektedir. Ancak bu süreçte, küresel düzeydeki cerrahi uygulamalara ilişkin eldeki veriler oldukça kısıtlıdır. Bu noktada literatürdeki mevcut, sınırlı sayıdaki çalışmanın varlığı dikkat çekicidir. Bu çalışma, şüpheli/enfekte hastaların cerrahi ve hemşirelik bakım süreçlerine ilişkin literatüre referans bir kaynak oluşturmak amacıyla yazılmıştır.

Amaç: Çalışma hemşirelik öğrencilerinde COVID-19 enfeksiyonunun etkilerini araştırmak amacıyla yapıldı.Yöntem: Çalışma, 307 hemşirelik öğrencisi ile tanımlayıcı olarak yapıldı. Araştırmanın verileri, araştırmacı tarafından literatür bilgileri doğrultusunda hazırlanmış çevrimiçi anket formu ile toplandı. Verilerin analizinde yüzde, ortalama, standart sapma, Kolmogorov-Smirnov testi, Ki kare testi ve Mann Witney U testi kullanıldı.Bulgular: Araştırmaya katılan öğrencilerin büyük bir çoğunluğunu (%86,6) kadınlar oluşturdu. Katılımcıların yarısından fazlasının (%72,3) sabit bir aile gelirine sahip olmadığı, önemli bir kısmının herhangi bir işte çalışmadığı (%91,2) ve ailesi ile birlikte yaşamaya (%94,1) devam ettiği belirlendi.Çalışmada kadın öğrencilerin COVID-19 pandemisi ve sürecine ilişkin yaşadıkları stres ve kaygı düzeyleri daha yüksek bulundu (p<0.05). Pandemi sürecinde hastaneye gitmek zorunda kalan öğrencilerin yarısından fazlasının (%62,2) endişe ve korku yaşadığı belirlendi. Öğrencilerin büyük bir kısmının (%68,4), uzaktan eğitim sürecini etkin ve yeterli bulmadığı görüldü. Bu sonuçta sıklıkla sırasıyla “göz teması olmaması, öğrenmede güçlük (%36,7)”, “uygulama gerektiren konularda mesleki becerilerin yapılamaması (%18,6)” ve “kişisel ya da teknik sorunlar (%12,4)” gibi durumların etkili olduğu tespit edildi. Öğrencilerin büyük çoğunluğunun (%69,1) teorik derslere katılımında azalma olduğu anlaşıldı. Hemşirelik mesleğine severek başlayanların pandemi sürecinde hemşirelik mesleğini bırakmayı düşünme oranlarının anlamlı düzeyde daha düşük olduğu saptandı (p<0.05).Sonuç: COVID-19 pandemisinin, öğrencileri sosyal hayat, eğitim ve hemşirelik mesleği boyutunda önemli ölçüde etkilediği ve büyük bir kısmının stres ve anksiyete yaşadığı görülmektedir. Öğrencilerin hastalığın toplumsal süreçleri ve uzaktan eğitim yöntemlerine ilişkin bilgilendirilmeleri önerilmektedir.

Amaç: Bu çalışma, kronik yarası olan bireylerin yara tanılama süreçlerinin belirlenmesi amacıyla gerçekleştirildi. Yöntem: Araştırma etik kurul ve kurum izinleri alındıktan sonra bir eğitim araştırma hastanesinin Yara Bakım Polikliniği’nde yürütüldü. Araştırmanın örneklemini 1 Ağustos 2021-31 Aralık 2021 tarihleri arasında polikliniğe başvuran 158 hasta oluşturdu. Araştırma verilerinin toplanmasında tanıtıcı bilgiler formu ile yara tanılama formu kullanıldı. Verilerin değerlendirilmesinde tanımlayıcı istatistiklerden yararlanıldı. Bulgular: Çalışmaya katılan hastaların %72,8’i erkek cinsiyette olup, %51,9’u 46-65 yaş aralığındaydı. En sık başvuru sebebi diyabetik ayak yaralarıydı (%67,7); bunun dışında venöz ülser, arteryel ülser, basınç yarası, travmatik yara, yanık ve cerrahi yara komplikasyonu hastaların tanıları arasındaydı. Yaraların özellikleri incelendiğinde yaranın çoğunlukla alt ekstremitede bulunduğu tespit edildi. Yara çevresinin bakımında bariyer krem ve sprey kullanıldığı, yara irigasyonu için ticari solüsyonların daha çok tercih edildiği, debridman yöntemlerinden en çok cerrahi debridmanın uygulandığı, pansuman için gümüş içerikli pansumanın daha çok kullanıldığı görüldü. Sonuç: İyileşmesi geciken veya sorunlu şekilde iyileşme gösteren yaralar sağlık profesyonelleri ve hastalar için büyük bir problem olamaya devam etmektedir. Yara tedavisi ve bakımıyla ilgili uygulamaların geliştirilmesi için yarası olan hastaların özelliklerinin iyi bilinmesi, bu hastalara özel bakım ve tedavi stratejileri geliştirilmesi önem taşımaktadır. Anahtar kelimeler: diyabetik ayak, yara, yara değerlendirmesi, yara yönetimi, yara bakımı

Meme kanseri, küresel düzeyde önemli morbidite ve mortalite nedenlerinden biridir ve her geçen gün insidansı giderek artmaktadır. Meme kanseri tedavisine yönelik kişiye özgü, lokal/sistemik birçok uygulama kullanılmaktadır. Lenfödem, meme kanseri tedavisinin en yaygın görülen kronik komplikasyonudur. Bireylerin yaşam kalitesini olumsuz yönde etkileyerek fiziksel ve/ veya psikolojik birtakım sorunlara yol açmaktadır. Dolayısıyla meme kanseri tedavisi bireylerde yaşam tarzı değişikliklerine neden olmakta, birtakım önleyici tedbir ve uygulamaları da beraberinde getirmektedir. Bu noktada endişe duyulan konulardan biri, uçakla seyahatin meme kanseri cerrahisi sonrası lenfödem gelişimi üzerindeki negatif etkilerinin bilinmesidir. Özellikle meme kanseri ve tedavisi sonrası uçak seyahatinin lenfödem tablosunu şiddetlendirdiği görüşü yaygındır. Hava yolu ulaşımının popüler hale geldiği günümüzde, meme kanseri ve tedavisi nedenli lenfödem gelişiminin, bireylerin günlük ve sosyal yaşamlarını etkilediği açıktır. Hava yolu seyahati sonrası lenfödem gelişme riski, hastaları birtakım davranışsal yöntemleri kullanmaya itmiştir. Bu davranışsal önlemlerin bir kısmı, önerilen kompresyon cihazların kullanımı, seyahatlerin ertelenmesi ve seyahat süre ya da yöntemlerinde değişiklikler yapılması şeklinde olmuştur. Ancak literatürde konuya ilişkin yapılan sınırlı sayıdaki çalışmada çelişkili sonuçlar yer almaktadır ve bu konuda hem klinisyenlerin hem de hastaların bilgi gereksinimlerinin giderilmesi gerekmektedir. Bu derleme, uçak seyahatinin, meme kanseri ve cerrahisi sonrası lenfödem gelişimi üzerindeki etkisine ilişkin literatürün incelenmesi ve sonuçlarının değerlendirilmesi amacıyla yazılmıştır.