No abstract

Motywacją do napisania artykułu była potrzeba zreflektowania doświadczeń z pracy zespołu psychoterapeutów w wyjątkowym czasie od marca 2020 do marca 2021. Psychoterapeuci, którzy wcześniej tego nie planując, opuścili swoje gabinety i usiedli przed ekranami, przeszli szybki kurs IT i uczestniczyli wspólnie z pacjentami w wielkim eksperymencie: psychoterapia w pandemii COVID-19. W zebraniu i opracowaniu materiału badawczego autorzy posłużyli się metodą zespołowej autoetnografii (collective autoethnography). Jest to metoda badań jakościowych właściwa do eksploracji nowych zjawisk społecznych, wywołujących silne emocje i mających wpływ zarówno na jednostki, jak i na grupy. Badania pokazały, że zarówno adaptacja do pracy w pandemii, jak i powrót do gabinetów ma charakter procesualny, indywidualnie (dla pacjentów i psychoterapeutów) zróżnicowany w tempie i rytmie. Pojawienie się transgresji, czyli twórczego przekształcenia myślenia, działania i otoczenia wymaga sprzyjającego kontekstu, w którym kluczowe jest oparcie w zespole. W psychoterapii zdalnej zbieramy inny rodzaj informacji o rodzinach i pacjentach indywidualnych, wymagający dopasowania sposobów opracowania i rozumienia, settingu i kontraktu. Wprowadzenie psychoterapii online w większym zakresie, niż to było przed pandemią, pozwoli skorzystać z tej formy leczenia osobom, dla których była niedostępna lub dla których dostęp do niej był utrudniony. Otwarcie się psychoterapeutów na konsultacje w zespole czy w szerszym środowisku, na pracę interdyscyplinarną jest wspierającym czynnikiem w procesach adaptacji i transgresji. Praca zdalna wiąże się z przeciążeniem fizycznym i psychicznym psychoterapeutów, stąd szczególnie ważne jest dodatkowe zadbanie o superwizję i własny komfort.