Recent decisions of European and national courts, as well as those of arbitral tribunals, concerning the Achmea saga seem to be plentiful enough to draw preliminary conclusions as to the relationship between EU law, intra-EU international investment agreements (IIAs) and the national laws of EU-Member States. In order to get the proper picture of the situation, however, it is necessary not only to analyse the recent decisions of the Court of Justice of the European Union (CJEU) and their consequences from these three perspectives, but, equally, to understand how they interact with each other. Such an analysis indicates the real possibility of the emergence of a rift between the practice of the EU and national courts rejecting the validity of investment arbitration agreements, on the one hand, and investment tribunals, on the other. In any case, such a divergence would put into question the IIAs’ claim to provide a stable regulatory framework for international investments in the EU, which, in turn, would strengthen the argument for termination of intra-EU IIAs.

No abstract

No abstract

Celem poniższego tekstu będzie przeanalizowanie, w jaki sposób Europejski Trybunał Praw Człowieka (ETPCz) próbuje godzić ze sobą stanowiącą podstawę porządku międzynarodowego zasadę konsensusu z zasadą wykładni ewolucyjnej. Niniejszy artykuł ma na celu 1) opisać, jak rozumieć należy zasadę konsensusu, 2) czym dokładnie jest wykład-nia ewolucyjna i 3) za pomocą jakich konstrukcji można uzasadnić jej dopuszczalność w świetle zasady konsensusu. Odpowiedź na ogólne pytanie, na ile właściwie dopuszczalna jest dynamiczna wykładnia porozumień międzynarodowych i w jakim stopniu ją pogodzić z zasadą suwerenności, wykraczałaby poza ramy poniższego studium.

Orzeczenie niemieckiego Federalnego Trybunału Konstytucyjnego (FSK) z 14 grudnia 2015 r. w sprawie Identitätskontrolle ma kluczowe znaczenie dla rozumienia granic możliwości ochrony krajowych praw podstawowych w Unii Europejskiej. FSK de facto przeprowadził w nim kontrolę zgodności wynikającego z prawa Unii Europejskiej obowiązku bezwarunkowego wykonania Europejskiego Nakazu Aresztowania (ENA) z konstytucyjnymi gwarancjami ochrony prawa do godności, ostatecznie jednak dochodząc do wniosku, że gwarancje konstytucyjne zasadniczo pokrywają się z unijnymi. Wydając swoje orzeczenie, choć było ono ewidentnie różne od dotychczasowego orzecznictwa TSUE na temat ENA, FSK stwierdził brak potrzeby zadania pytania prejudycjalnego. Pomimo to, w ewidentny sposób orzeczenie to wpłynęło na późniejszy rozwój orzecznictwa TSUE, przede wszystkim na wyrok w sprawie Aranyosi i Căldăraru. Ponadto wydaje się, że w znacznym stopniu wpłynęło ono także na dalszą dynamikę relacji pomiędzy krajowymi sądami konstytucyjnymi a TSUE w zakresie ochrony praw podstawowych. Tym samym można nawet posunąć się do stwierdzenia, że ma ono kluczowe znaczenie dla zrozumienia dynamiki procesu dialogu sądowego wewnątrz UE.