The article addresses the participatory budgeting (PB), which is one of the most recognised governance innovations of recent decades. This global phenomenon represents in practice a shift towards participatory and collaborative management of public resources at the local level. The purpose of this article is to determine when top down approach to PB might be welcomed, taking into account the characteristics of PB schemes all around the world that they emerged as local initiatives, instigated either by civil society groups or local governments. The analysis is based on the description of the PB example as introduced via country-wide legislation, exhaustively regulating PB procedure. The article examines Polish experience in the field of functioning top down approach to PB. It demonstrates that top down PB can effectively work, if it is accompanied with significant incentives and grants, as well as the extensive autonomy and flexibility of local communities. Polish experience suggests that such an initiative might be relatively successful, yet there is a number of conditions that has to be met in order to ensure the dissemination of legislative model of participatory budgeting. The results have practical implications to central government institutions that consider introduction of some legislative framework for participatory budgeting at the local level. The originality of the research is in the analysis of one of successful stories of the PB introduced via country-wide legislation, and determining when this approach can work, also in other countries.

Zjawisko "spirali formalizmu" na przykładzie instytucji inicjatywy lokalnej 1 StreszczeniePrzez tytułową "spiralę formalizmu" rozumie się sytuację, w której interwencja ustawodawcza, uzasadniona eliminacją barier prawnych nie usuwa istoty problemu, a na dodatek powoduje powstanie kolejnych (innych) barier formalnych. "Spiralę formalizmu" można osadzić w szerszym zagadnieniu inflacji (nadprodukcji) prawa. Celem poniższego artykułu jest ustalenie źródeł oraz konsekwencji tego zjawiska na przykładzie wprowadzonej w 2010 roku instytucji inicjatywy lokalnej. W niniejszym opracowaniu w pierwszej kolejności przedstawiono wyniki badań historycznoprawnych, w ramach których poszukiwano powodu interwencji prawnej z 2010 roku. Następnie, na bazie analizy teoretycznoprawnej i dogmatycznoprawnej, poczyniono rozważania nad zasadnością wprowadzenia centralnej regulacji instytucji inicjatywy lokalnej. W końcu przedstawiono wyniki badań empirycznych, na mocy których zdiagnozowano praktykę funkcjonowania instytucji inicjatywy lokalnej. W rezultacie przeprowadzonych rozważań 1 Publikacja zrealizowana w ramach projektu naukowego Instytucja inicjatywy lokalnej jako forma koprodukcji usług publicznych, finansowanego ze środków Narodowego Centrum Nauki (projekt badawczy nr 2017/27/N/HS5/00119).

Teza sformułowana przez autora glosy w oparciu o pkt 5.4. uzasadnienia glosowanego wyroku TK.

Przedmiotem niniejszego opracowania jest rozważenie, czy i w jakich okolicznościach reprezentowanie klienta nadużywającego prawa może stać się podstawą odpowiedzialności dyscyplinarnej. Zarówno powodem, jak i szerszym tłem rozpatrywanego zagadnienia stało się orzeczenie dyscyplinarne, w którym uznano radcę prawnego za winnego tego, że występował jako pełnomocnik przed wojewódzkimi sądami administracyjnymi na terenie całej Polski w 241 sprawach, zainicjowanych skargami na bezczynność organów w udzieleniu informacji publicznej. W pierwszej kolejności przeprowadzono badanie empiryczne, polegające na analizie dokumentów, wchodzących w skład akt sprawy dyscyplinarnej, które zostały udostępnione na potrzeby prowadzonych badań naukowych. W drugiej kolejności w artykule przedstawiono rozważania prawne na temat podstaw odpowiedzialności, uwieńczone oceną analizowanego rozstrzygnięcia.