U ovom radu se postavlja sociološki problem religijskog opredjeljenja u odnosu na političku korektnost radi postizanja razumijevanja postmodernog doba prema religiji. Historijski se u radu uvažavaju problemi totalitarizma i sklonost religije da padne u totalitarni društveni koncept, izgubivši tako svoju eshatološku i duhovnu bit i tako bude antipod političkoga, kao što je bilo slučajeva u povijesti moderne. Pokušavajući prikazati različite načine na koje se religija proučavala, te se i danas proučava, dajemo prednost razumijevanju i analizi političke korektnosti prema religijskom opredjeljenju koliko je to potrebno unutar fenomenologijsko-hermeneutičkog kruga religijskog vidika. Bit te analize kritički produbljuje religijski (i svaki drugi društveni) fenomen i ne dopušta da se on svodi jedino na imanentnu sociološku razinu prema sustavu religije i posebno sustavu politike koji, usprkos političkoj korektnosti »posmoderne politike«, ima imanentnu i tako ograničenu viziju. Pojmovni instrumentarij totalitarizma u ovom radu prvenstveno analiziramo referirajući se na autore koji sociološki i filozofski analiziraju probleme moderne i postmoderne, posebno odnos religije i političke korektnosti u kontekstu »neo-totalitarizma«. Tako se u radu analizira sociološki put k »otvorenosti« postmodernoga u kontekstu društvenih teoretičara »razumijevajuće sociologije« Maxa Webera, najranijih članova čikaškog sociološkog odjela, Thomasa Williama, postmoderne Jeana-Françoisa Lyotarda, Frankfurtske škole kritičke teorije, Thedora Adorna, Maxa Horkheimera i Jürgena Habermasa.