No abstract

The reform era and post-Mao political, social and economic changes has brought new dynamics to the Chinese political system. After the previous Maoist period the leadership took a pragmatic, rational and thoughtful approach in China's interaction with the external world. This contributed to China's economic growth and poverty alleviation, with not only China as a whole but with peculiar regard to the People's Liberation Army (PLA), state-owned enterprises (SOE) and provinces, autonomous regions, and municipalities. With the openness the regional actors competing with each other and thus the central government was forced to react to local government and community needs in their foreign activities. The chapter aims to answer the quandaries of whether, and if so to what extent Chinese provinces, autonomous regions, municipalities, and in what field do they possess freedom and can act independently in planning, organizing and managing their internationalization processes. In fact the opening up and reforms resulted in intense competition among local authorities. The clashes between local governments were visible between Chongqing and Chengdu over rail connections with Europe. The central-local tensions were visible during the conflict with Japan, when the Chinese Ministry of Foreign Affairs took a very strong position, while Shandong, dependent on Japanese investments and trade cooperation, has tried to soften the central government's position. Under such circumstances the central government with then President Hu Jintao proposed the concept of "bridgeheads." In 2006 and 2009 respectively, Hu Jintao named two Chinese provinces Yunnan, Heilongjiang and the autonomous region of Xinjiang as a "bridgehead" (qiaotoubao 桥头堡) in Chinese foreign policy. What is relevant to mention is that the term used by Hu Jintao is of military origins and is used most commonly by staff during military planning. The second term recently used by the Chinese leadership and in common narrative is "paitoubing" (排头兵)-the pawn.

Postawa i działania podmiotu w stosunkach międzynarodowych są na tyle skomplikowanym zjawiskiem, że ich zrozumienie wymaga wielowątkowej analizy i przedstawienia czynników warunkujących podejmowane decyzje. Zdaniem autora należy wyróżnić dwa kluczowe czynniki wpływające na postępowanie danego podmiotu. Pierwszy wynika z perspektywy konstruktywistycznej, a dotyczy głównie określenia własnej tożsamości poprzez podkreślanie odrębności kulturowej, politycznej i społecznej. Drugi wynika z perspektywy instytucjonalnej i ma na celu stworzenie sprawnego aparatu biurokratycznego służącego prowadzeniu polityki zagranicznej.Chiny stanęły przed takimi wyzwaniami, począwszy od pierwszej wojny opiumowej w 1. połowie XIX w. Kolejne klęski, konieczność samookreślenia własnej podmiotowości oraz brak sprawnego aparatu biurokratycznego, który byłby efektywny w relacjach międzynarodowych, to czynniki, które przyspieszyły modernizację Państwa Środka, choć nie od początku wykorzystaną. Zderzenie cywilizacji chińskiej z zachodnim państwem narodowym przyniosło klęskę, a w konsekwencji wzrost napięć wewnętrznych i upadek panującej dynastii. Ukształtowana sytuacja skłoniła chińskie elity do dyskusji nad przyszłością państwowości chińskiej. Z jednej strony wraz z przymusowym otwarciem napłynęły do Chin nowe prądy intelektualne, z drugiej zaś próbowano transplantować aparat administracyjny państwa narodowego na grunt chiński. Rządzący Chinami stanęli przed klasycznym pytaniem: w jaki sposób, w obliczu licznych porażek, utrzymać spójność społeczeństwa? Dodatkowym problemem -zarówno okresu przedrepublikańskiego, jak i po proklamowaniu republiki -stały się zmiany w myśleniu i postrzeganiu świata 1

No abstract

No abstract