Acts of terrorism, being highly prevalent across the world, disrupt community and social functioning and can lead to negative psychological reactions in individuals. However, positive outcomes can also be evoked after adverse experiences. The current study aimed to explore two salutogenic or positive outcomes-resilience and posttraumatic growth (PTG)-following exposure to terrorist attacks. The sample included 331 university students who were exposed to a terrorist attack in Turkey during the last 18 months prior to data collection. Participants responded to the Connor-Davidson Resilience Scale, the Posttraumatic Growth Inventory, and a participant information form. The relationship between resilience and PTG was examined through correlation analysis and regression analyses with linear and quadratic components. Resilience and PTG were positively correlated. Tendency toward spirituality was the only resilience domain that was significantly correlated with all domains of growth. Total score of resilience was significantly associated with scores on all subscales of the Posttraumatic Growth Inventory except appreciation of life. Results indicated that only linear relationships existed between domains of resilience and PTG in the study sample. The positive and linear association between resilience and PTG suggests that resilience may be an important tool for facilitating growth. After terrorist attacks, mental health care planning should adopt a patient-centered approach that acknowledges the possibility of positive outcomes following traumatic events and focuses on the impact as well as recovery phases in traumatized individuals.

Yetişkinlikte yakın ilişkilerde güvensiz bağlanmanın ilişkinin niteliğini etkilediği ve çeşitli psikopatolojiler ile yakından ilişkili olduğu bilinmektedir. İlişki merkezli ve partner odaklı obsesyon ile kompulsiyonlar alanyazına son yıllarda kazandırılmış kavramlardır ve önemli obsesif kompulsif belirtiler içerikleri olarak ele alınmaktadır. Geçmiş çalışmalarda güvensiz bağlanma örüntüleri ile ilişki merkezli ve partner odaklı obsesyon ve kompulsiyonlar bir arada ele alınsa da, alan yazında evlilik uyumunun bu ilişkideki aracı rolünü inceleyen bir çalışma henüz yer almamaktadır. Bu çalışmanın amacı, yetişkin bağlanma stilleri ile ilişki merkezli ve partner odaklı obsesif kompulsif arasında evlilik uyumunun aracı rolünü araştırmaktır. Araştırmanın örneklemi, İstanbul’da yaşayan 22-70 yaş (Ort. = 40.75, SS = 10.57) arasında 380 evli bireyden (200 kadın, 180 erkek) oluşmaktadır. Çalışma kapsamında Sosyodemografik Bilgi Formu, Yakın İlişkilerde Yaşantılar Envanteri-2 (YİYE-2), Çift Uyum Ölçeği (ÇUÖ), Romantik İlişki Obsesyon ve Kompulsiyonlar Ölçeği (RİOKÖ) ile Partnere İlişkin Obsesif Kompulsif Belirtiler Ölçeği (PİOKBÖ) katılımcılara sunulmuştur. Bulgular, evlilik uyumunun kaygılı ve kaçınmacı bağlanma stili ile ilişki merkezli ve partner odaklı obsesif kompulsif belirti düzeyi arasında aracılık rolü olduğunu göstermektedir. Araştırma bulguları, ilişki merkezli ve partner odaklı obsesif kompulsif belirtiler söz konusu olduğunda klinisyenlerin evlilik uyumuna ek olarak güvensiz bağlanma stillerine yönelik de müdahalelerde bulunmasının önemine işaret etmektedir.