No abstract

The aim of this study was to explore the relation between mothers' parenting stress and the functioning of the hypothalamic-pituitary-adrenal axis (HPAA), as expressed by daily salivary cortisol concentrations, in their children diagnosed with attention deficit hyperactivity disorder (ADHD). Seventy-five children aged 6-11 years diagnosed with ADHD predominant hyperactive-impulsive/combined (ADHD-HI/C, N = 49) and inattentive symptoms (ADHD-I, N = 26) and 45 healthy peers and their mothers participated in the study. Μothers completed measures assessing their children's ADHD status, perceived parenting stress (Parenting Stress Index - Short Form, PSI-SF), mothers' symptoms of psychopathology, social support and socioeconomic status. Children's salivary cortisol samples were collected at six different time points on a single day. Mothers of children with ADHD-HI/C reported higher levels of parenting stress than mothers of children with ADHD-I and controls. All PSI-SF subscales showed significant associations with children's cortisol awakening response (CAR) in both ADHD groups, with the exception of the parental distress subscale in the ADHD-I group. In both ADHD groups, the parent-child dysfunctional interaction subscale, the difficult child subscale and the PSI total score were significantly associated with children's CAR. An interrelation is revealed between mothers' high levels of parenting stress and HPAA functioning in children with ADHD. In this population, CAR has been identified as a sensitive peripheral measure of HPAA functioning in children. Lay summaryThis study showed that in families of children diagnosed with ADHD, there is a complex relation between the mothers' high levels of parenting stress and children's atypical hypothalamic-pituitary-adrenal axis functioning.

Serum BDNF concentrations were higher in patients with CD than in HC, regardless of their status of gluten consumption. This could be attributed either to a potential protective response to the inflammation of the intestine or to chronic stress.

Υπάρχουν αυξανόμενες ενδείξεις για δυσλειτουργία του συστήματος του στρες σε άτομα με Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχή- Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ). Το σύστημα του στρες περιλαμβάνει νευροανατομικές και λειτουργικές συνιστώσες που συνεργάζονται για την διατήρηση της ομοιόστασης. Τα κύρια μέρη του είναι ο άξονας υποθαλάμου-υπόφυσης-επινεφριδίων (ΥΥΕ) και το συμπαθητικό νευρικό σύστημα (ΣΝΣ). Καθώς η δραστηριότητα του συστήματος του στρες χαρακτηρίζεται από ημερήσια διακύμανση, επιδιώξαμε να περιγράψουμε ταυτόχρονα τους ημερήσιους ρυθμούς λειτουργίας τόσο του άξονα ΥΥΕ όσο και του ΣΝΣ σε παιδιά με ΔΕΠΥ και σε ομάδα ελέγχου. Επιπλέον, επιχειρήσαμε να διερευνήσουμε την απάντηση του συστήματος του στρες σε ένα στρεσσογόνο γεγονός, τη φλεβοκέντηση, και στις δύο ομάδες. Εξήντα δύο παιδιά προεφηβικής ηλικίας με ΔΕΠΥ συνδυασμένου (ΔΕΠΥ-Σ) ή απρόσεκτου τύπου (ΔΕΠΥ-Α) και 40 παιδιά τυπικής ανάπτυξης παρείχαν δείγματα σιέλου σε έξι συγκεκριμένα χρονικά σημεία κατά την διάρκεια μιας ημέρας, καθώς και πριν και 10 λεπτά μετά από προγραμματισμένη πρωινή φλεβοκέντηση. Η κορτιζόλη και η α-αμυλάση σιέλου επελέγησαν ως αξιόπιστοι μη επεμβατικοί βιοδείκτες για τη λειτουργία του άξονα ΥΥΕ και του ΣΝΣ και οι συγκεντρώσεις τους μετρήθηκαν στα ληφθέντα δείγματα. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι τα παιδιά με ΔΕΠΥ-Σ είχαν χαμηλότερες τιμές κορτιζόλης σε σχέση με τα παιδιά τυπικής ανάπτυξης, τόσο 30 λεπτά μετά την αφύπνιση όσο και στις 18:00 (p= 0,002 και p = 0,018 αντίστοιχα), καθώς και χαμηλότερες τιμές CAR και AUCi (p = 0,004 και p = 0,001, αντίστοιχα). Επίσης, η μέση τιμή CAR και η AUCi κορτιζόλης ήταν χαμηλότερες σε παιδιά με ΔΕΠΥ-Α σε σχέση με την ομάδα ελέγχου (p = 0,034 και p = 0,038 αντίστοιχα). Οι συγκεντρώσεις της α-αμυλάσης παρουσίασαν αύξηση με την πάροδο του χρόνου (p <0,001), η οποία ήταν παρόμοια και στις τρεις ομάδες. Οι μεταβολές της α-αμυλάσης με την πάροδο του χρόνου συσχετίστηκαν με τις αντίστοιχες μεταβολές της κορτιζόλης (p <0,001). Η φλεβοκέντηση προκάλεσε σημαντική αύξηση μόνο στα επίπεδα α-αμυλάσης και ιδιαίτερα στην ομάδα ελέγχου (p = 0,003). Αυτά τα ευρήματα υποδηλώνουν μερική υπολειτουργία του συστήματος του στρες σε παιδιά με ΔΕΠΥ.

No abstract