Together with migration and rapid population growth, social relations of the city inhabitants began to deteriorate. Together with this, individualization and isolation of people which leads to social problems have been debated in the scientific literature from the 1960s. In this context, the ensuring of social cohesion has become increasingly important developing by public spaces and place making idea which include communitybased participation approach. However, placemaking idea is criticized because of being elitist, not to provide social equity and caused the gentrification by different views. The aim of this study is introduce that how placemaking idea has been evaluated which is developed by Jane Jacobs' "eyes on the street" concept and become related to social sustainability until now. As a research method, various case studies have been observed and literature review has been conducted. Result of the analysis, process and application differences of placemaking approaches have been examined. Thus, how placemaking approach to be effective in different places on social sustainability was discussed, hence the positive and negative aspects were revealed as well. Obtained results of this study are expected that contribute to the design and planning principles of cities to create engaged community.

The decline in neighbourhoods resulting from globalization and technology, which trigger high rise buildings, has been discussed by several disciplines. Changes in life styles destroy not only traditional neighbourhoods but also open spaces. This situation leads to a decrease in both collective efficacy and neighbourhood attachment. Place attachment would play an important role in overcoming fear of crime and low security perception, which are the most substantial social problems of today's cities. Therefore, it is important that urban designers, architects and landscape architects develop design policies that contribute to place attachment. The aim of this study is to develop models that explain neighbourhood attachment by collective efficacy, open space quality and socio-demographic variables. Kuzguncuk neighbourhood was chosen as a study area because of its unique character, socio-cultural diversity and the collective power that is due to the various social groups in the neighbourhood. This study seeks to answer the following question: Do open space quality, collective efficacy and socio-demographic factors predict neighbourhood attachment? We examined whether attachment to a neighborhood is associated with collective power and perception of open space quality by inhabitants. Therefore, neighbourhood attachment and its predictors were studied in this specific neighbour-hood. Face to face interviews were conducted with 313 inhabitants using a stratified sampling method. Descriptive statistics and hierarchical linear modelling analyses were used to predict neighbourhood attachment. We found that collective efficacy, open space quality, place of birth and length of residence were predictors of neighbourhood attachment. Therefore, to prevent social problems, such as fear of crime, low security perception, loneliness and segregation, policy makers, designers, planners and social scientists should focus on neighbourhoods that have small communities. In conclusion, the quality perception of open spaces should be considered to increase neighbourhood attachment, and inhabitants should be encouraged to use public spaces in which social ties can develop.

Yer bağlılığı insan, zaman, yaşanılan çevreye duyulan bağ, güven duygusu gibi etmenlerin birbirileriyle olan etkileşimi sonucu ortaya çıkmış olan bir kavramdır. Çevresel riskler yüzünden yaşadıkları çevreyi terk etmek zorunda kalan ve sonrasında duydukları bağlılıktan dolayı geri dönme isteği göstermiş insanlar üzerinde çeşitli araştırmalar yapılmıştır. Bu durum yer bağlılığının risk algısı üzerinde etkili olduğunu göstermektedir. Risk kavramı ise bir afet sonucunda can, mal, çevresel kayıpların meydana gelme olasılığı iken risk algısı da bu durumun sezgisel olarak değerlendirilmesidir. Risk algısı genellikle çevresel tehdit oluşumunda ve hemen sonrasında ortaya çıktığı fakat zamanla azaldığı görülmektedir. Yer bağlılığı ve risk algısı arasındaki ilişki hakkında az sayıda çalışma bulunmaktadır. Bu araştırma sonuçlarına göre yer bağlılığı ve risk algısı arasında hem pozitif hem de negatif ilişki bulunduğu ortaya çıkmıştır. Sonuçlara göre, risk algısı ve yer bağlılığı arasında pozitif ilişki vardır; genel olarak farklı risk türlerine maruz kalmış yer bağlılığı yüksek olan bireylerin risk algısı daha güçlüdür. Risk algısı ve yer bağlılığı arasında negatif ilişki vardır; yere olan bağlılık arttıkça güven duygusu da artmaktadır ve riskleri algılama seviyeleri düşmektedir. Yer bağlılığı ve riskle başa çıkma arasında pozitif ilişki vardır; yere olan bağlılıkları yüksek olan bireyler yaşadıkları çevreye karşı sorumluluk ve koruyucu davranışlar sergilemektedirler ve riskle başa çıkmaya da isteklidirler. Yer bağlılığı ve riskle başa çıkma arasında negatif ilişki vardır; güçlü bir yer bağlılığı olan bireyler çevresel riskler ile karşı karşıya kaldıklarında yer değişikliği yapmak istemezler, riskleri göz ardı ederler ve felaketten sonra riskli bölgelere dönme olasılıkları çok yüksektir. Bu çalışma ile yer bağlılığı ve risk algısı arasındaki ilişkinin daha önceden yapılan araştırmalara göre hangi faktörlerden etkilendiği ve ilişki sonuçlarının neler olduğunun belirlenmesi ile ulusal literatüre katkı sağlanması amaçlanmaktadır.

No abstract

No abstract