Background Critical illness polyneuropathy or myopathy is a severe disorder that may adversely affect patients in the intensive care unit, resulting in reduced mobilization, decline in muscle mass, and prolonged recovery periods. Objective To examine whether the application of trans-cutaneous electrical neuromuscular stimulation (TENMS) reduces the incidence or severity of myopathy related to critical illness in intensive care unit patients. Methods A total of 80 patients aged 18 years or older with an intensive care unit stay of 96 hours or more and receipt of mechanical ventilation for 96 hours or more were initially enrolled in a prospective, open-label randomized controlled trial in a university hospital. Patients received either conventional physical therapy alone (control group) or conventional physical therapy plus TENMS (TENMS group) for 10 days. Myopathy was assessed histologically (by needle biopsy of the quadriceps muscles) on the 4th and 14th days of the intensive care unit stay. Results Of the 68 patients who completed the study, 27 (40%) had myopathy on the 14th day: 11 patients in the TENMS group (9 mild, 1 moderate, and 1 severe) and 16 patients in the control group (13 mild, 2 moderate, and 1 severe). Patients who progressed from mild to moderate or severe myopathy between the 4th and 14th days had significantly lower body mass index (P = .001) and longer time periods with inadequate nutrition (P = .049) compared with the other patients. Mean (SD) Rankin scale scores at 6 months were 3.2 (1.8) and 3.8 (2.1) in the TENMS and control groups, respectively (P = .09). Conclusion TENMS had no significant impact on myopathy in the critically ill patients in this study.

Exercise is often recommended for fibromyalgia. The aim of this study was to investigate the possible influence and change in the pain characteristics of fibromyalgia patients when breathing exercises were added to their exercise program. A total of 106 patients were included and randomly divided into two groups. Τhe first group of patients followed a program of active exercises up to the limits of pain, lasting 30 min with a repetition of two times a week. Patients of the second group followed the same program with the addition of diaphragmatic breaths when they reached the pain limit. The patients completed three questionnaires: the Fibromyalgia Rapid Screening Tool (FiRST), the Brief Pain Inventory (BPI), and the Pain Quality Assessment Scale (PQAS)—once at the beginning, once again after three weeks of exercise, and again 3 months since the beginning of the program. Independent t-tests for the mean total change scores in pain scales demonstrated that for the second group there was a greater improvement in all pain scales, except for the PQAS Deep Pain subscale (p = 0.38). In conclusion, both groups showed significant improvement in all characteristics of the pain scales; however, the improvement of the second group was significantly higher.

No abstract

Σκοπός: Σκοπός μας ήταν να εξετάσουμε εάν η εφαρμογή της ηλεκτρονευρομυϊκής διέγερσης (ΗΝΜΔ) μπορεί να μειώσει τη συχνότητα ή τη σοβαρότητα της μυοπάθειας των βαρέως πασχόντων που νοσηλεύονται σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ).Μέθοδος – Ασθενείς: Πρόκειται για μια προοπτική, ανοιχτή, ελεγχόμενη, τυχαιοποιημένη κλινική δοκιμή που διεξήχθη στη ΜΕΘ του Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου Λάρισας. Στη μελέτη συμμετείχαν όλοι οι ασθενείς που ήταν σε μηχανική αναπνοή για τουλάχιστον 96 ώρες και άνω των 18 ετών.Παρεμβάσεις: Οι ασθενείς χωρίστηκαν σε δύο ομάδες, στην ομάδα ελέγχου όπου εφαρμοζόταν η συμβατική φυσικοθεραπεία και την ομάδα παρέμβασης όπου εφαρμοζόταν πλέον της συμβατικής φυσικοθεραπείας ΗΝΜΔ για 10 συνεχόμενες ημέρες. Η μυοπάθεια της κρίσιμης ασθένειας αξιολογήθηκε ιστολογικά (βιοψία μυός τετρακέφαλου άμφω) την 4η και 14η ημέρα νοσηλείας στη ΜΕΘ. Αποτελέσματα: Είκοσι επτά από τους 68 (39.7%) ασθενείς εμφάνισαν μυοπάθεια της κρίσιμης ασθένειας την 14η ημέρα νοσηλείας τους στη ΜΕΘ: 11 ασθενείς ήταν της ομάδας παρέμβασης (ΗΝΜΔ) (βαθμού + n=9, βαθμού ++ n=1, βαθμού +++ n=1) και 16 ασθενείς της ομάδας ελέγχου (βαθμού+ n=13, βαθμού ++ n=2, βαθμού +++ n=1). Οι ασθενείς που εμφάνισαν προοδευτική εξέλιξη της μυοπάθειας από την πρώιμη μυοπάθεια, βαθμού + σε μέτρια ++ ή και σοβαρότερη μυοπάθεια +++ μεταξύ της 4ης και της 14ης ημέρας είχαν σημαντικά χαμηλότερο δείκτη μάζας σώματος (ΔΜΣ) και για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα (ημέρες) κατά τη νοσηλεία τους ήταν σε ανεπαρκή σίτιση εν συγκρίσει με το υπόλοιπο των ασθενών (p<0,05). Η τροποποιημένη κλίμακα βαθμονόμησης μυϊκής δύναμης Rankin scale score των 6 σημείων που αξιολογήθηκε 6 μήνες μετά την έξοδό τους από τη ΜΕΘ, έδειξε ότι στην ομάδα παρέμβασης (ΗΝΜΔ) και την ομάδα ελέγχου ήταν 3,18 (1,8) και 3,8 (2,1) αντίστοιχα (p = 0,09). Ωστόσο, εκτιμήσαμε ότι το ποσοστό των ασθενών με βαθμολογία <4 (μέτρια αναπηρία ή χωρίς συμπτώματα) ήταν σημαντικά υψηλότερο στην ομάδα παρέμβασης (ΗΝΜΔ) σε σύγκριση με την ομάδα ελέγχου (57% έναντι 40%, p = 0,01).Συμπέρασμα: Η ΗΝΜΔ δεν είχε σημαντική επίδραση στη μυοπάθεια των βαρέως πασχόντων της ΜΕΘ σε αυτή τη μελέτη.