Mimo wielu sprzecznych faktów młodzi ludzie dzisiaj nadal uważają rodzinę za jedną z najważniejszych wartości, przynajmniej na poziomie deklaracji. Trening natychmiastowości, który oferuje człowiekowi doba ponowoczesności, nie sprzyja przygotowaniu do sakramentu małżeństwa. Sprawia to, że młodzi ludzie uciekają od ślubu. W przygotowaniu do ślubu jako drogi życiowego powołania istotną rolę odgrywa praca nad sobą, która prowadzi do coraz bardziej dojrzałej osobowości. We współczesnym świecie trzeba na nowo docenić okres narzeczeństwa, nadać mu pierwotny sens jako koniecznemu etapowi rozwojowemu. Ma on prowadzić do poznania fenomenu miłości odkrywanego najpełniej w relacji małżeńskiej. Dlatego pytanie o ślub kościelny pozostaje aktualne.

Współczesna rzeczywistość wychowawcza zdaje się wymagać stale nowych form bycia rodzicem, nauczycielem, wychowawcą, pedagogiem. Szybka zmiana paradygmatów życia społecznego stawia przed wychowaniem nie lada wyzwanie. Towarzyszenie wychowawcze inspirowane pedagogiką ignacjańską może stanowić jedną z odpowiedzi na to wyzwanie. Artykuł prezentuje ideę towarzyszenia wychowawczego wypływające z pedagogiki zakorzenionej w aksjologii chrześcijańskiej, gdzie godność człowieka stanowi istotną wartość. W tym świetle istotne wydaje się być podążanie za uczniem, dostosowywanie się do jego tempa rozwoju a jednocześnie dzielenie się z nim doświadczeniem i wskazywanie tego co prawdziwe, życiodajne i twórcze. Być może trzeba na nowo wymyślić wychowawcę, nauczyciela, rodzica, który towarzysząc dziecku, młodemu człowiekowi będzie potrafił wskazać właściwe zasady i reguły życia w ponowoczesnym świecie, a przede wszystkim przekazać motywy życia i nadziei.

No abstract

Zjawisko rezyliencji stanowi przedmiot zainteresowań wielu dyscyplin naukowych, w tym także pedagogiki. Celem artykułu był naukowy namysł nad konstruktem rezyliencji w kontekście społecznej zmiany i nowych potrzeb w wychowaniu (rodzinnym) oraz ukazanie znaczenia rezyliencji dla człowieka i jego systemu rodzinnego. Przedstawiono koncepcję rezyliencji i rezylientnej rodziny, wskazując na etymologię nazwy, mechanizmy tego zjawiska i jego związki z środowiskiem rodzinnym, gdzie dokonuje się proces rozwijania i wzmacniania rezyliencji. Zaprezentowano argumenty, że rezyliencja może być istotnym konstruktem dla dzieci i ich rodziców, by byli bardziej odporni na zagrożenia i lepiej przygotowani do przezwyciężania trudności oraz optymalnego funkcjonowania w świecie permanentnej zmiany i budowania satysfakcjonujących relacji międzyludzkich. Proces wspierania rezyliencji można zatem traktować jako obszar rozwoju osoby i rodziny. Tekst zamykają implikacje pedagogiczne, które zawierają wytyczne dotyczące budowania i wzmacniania rezyliencji w rodzinie.

No abstract