Krótkowzroczność jest schorzeniem, które coraz bardziej zaczyna przybierać formę epidemii. Świadczą o tym zarówno wyniki retrospektywnych badań epidemiologicznych z lat 1990-2017, w których porównywano liczbę osób dotkniętych krótkowzrocznością różnych stopni-małego, średniego i dużego (1, 2), jak i doniesienia naukowe pokazujące przewidywalny rozwój krótkowzroczności u ludzi na całym świecie aż do 2050 roku (3). Krótkowzroczność średniego stopnia, a jeszcze bardziej dużego stopnia, może prowadzić do rozwoju powikłań zagrażających widzeniu. Ze względu na proces wydłużania się gałki ocznej, zachodzący podczas pogłębiania się wady, dochodzi do osłabienia twardówki, naczyniówki i siatkówki, to może być przyczyną: odwarstwienia siatkówki, neowaskularyzacji podsiatkówkowej, powstania makulopatii zanikowej i otworu w plamce, skośnego ustawienia tarczy nerwu wzrokowego (n. II) oraz zaników warstwy włókien nerwowych wokół tarczy n. II lub na niej, i często może doprowadzać do powstania jaskry otwartego kąta. Wysoka krótkowzroczność predysponuje także do wielu zmian degeneracyjnych, takich jak uwodnienie ciała szklistego i jego odłączenie, zwyrodnienie kraciaste siatkówki obwodowej, ścieńczenie nabłonka barwnikowego siatkówki (ang. Retinal Pigment Epithelium-RPE) i jego postępującego zaniku, garbiaka tylnego, pęknięć błony Brucha zwanych "pęknięciami lakieru", które mogą doprowadzić do powstania neowaskularyzacji naczyniówki. Grubość siatkówki jest mniejsza, a jej naczynia węższe (4). Patogeneza krótkowzroczności Powstanie krótkowzroczności i jej rozwój są uzależnione od czynników genetycznych, na które nakładają się czynniki środo-Krótkowzroczność. Część I-patogeneza w świetle aktualnego stanu wiedzy Myopia. Part I-pathogenesis of current state of knowledge

Obecnie dysponujemy coraz obszerniejszą wiedzą na temat leczenia krótkowzroczności. Najważniejsze są jednak profilaktyka i zapobieganie szybkiemu postępowi wady refrakcji. Wyniki niektórych badań wskazują, że jedną z najskuteczniejszych metod hamujących lub zmniejszających postęp krótkowzroczności jest ortokorekcja wraz z zastosowaniem leczenia farmakologicznego. Ważną rolę w profilaktyce odgrywają także: codzienna higiena wzrokowa, czyli czas trwania pracy wzrokowej z bliska i jej jakość (czytanie, praca z komputerem), stosowanie ćwiczeń ortoptycznych, dobrze dobrana korekcja wady, odpowiednie nasłonecznienie (ruch na świeżym powietrzu), dieta i styl życia. Coraz częściej pojawiają się także doniesienia o możliwości zastosowania komórek macierzystych. Ortokorekcja Wyniki badań oceniających metody powstrzymywania lub zmniejszenia postępu krótkowzroczności u dzieci wykazały, że jedną z najskuteczniejszych metod jest ortokorekcja. Ta metoda polega na nocnym noszeniu specjalnie skonstruowanych, twardych, wysoko gazoprzepuszczalnych soczewek kontaktowych o odwrotnej czterokrzywiznowej geometrii (1, 2). Zasada działania ortosoczewek jest znana już od 1960 roku. Niemniej jednak dopiero skonstruowanie w latach 80. minionego stulecia nowej generacji wysoko gazoprzepuszczalnych soczewek kontaktowych o odwrotnej czterokrzywiznowej geometrii oraz zastosowanie komputerowej topografii rogówki pozwoliły na dokładną i przewidywalną korekcję krótkowzroczności. Ta szczególna konstrukcja soczewki powoduje zmiany kształtu powierzchni Krótkowzroczność. Część II-profilaktyka i leczenie według najnowszych wytycznych Myopia. Part II-prevention and treatment of the latest guidelines

No abstract