Okul öncesi dönemde motor gelişimi desteklemeye yönelik yapılandırılmış oyun ve motor beceri içerikli programların çocuklarda fiziksel aktiviteyi artırmak suretiyle motor, sosyal, zihinsel ve duygusal sağlığı desteklediği bilinmektedir. Bu dönemdeki çocuklarda gözlenebilen ve davranış bozukluğu olarak adlandırılan inatlaşma, kavgacılık, utangaçlık, ağlama, saldırganlık gibi davranışlar oyun ve motor beceri eğitimi sırasında da gözlenebilmektedir. Bu çalışmanın amacı 4 yaş grubu çocuklarda motor gelişimi desteklemeye yönelik yapılandırılmış oyun ve motor beceri eğitimi programı sırasında çarpı stratejisi yoluyla davranış bozukluklarının azaltılması ve çocuklara olumlu değerlerin kazandırılmasıdır. Bu çalışma eylem araştırması deseninde nitel araştırmadır. Çalışma kapsamında toplam 12 çocuk 28 hafta süreyle haftada iki gün motor gelişimi desteklemeye yönelik yapılandırılmış oyun ve motor beceri eğitimine katılmıştır. Çocuklarla her çalışmadan önce istenmeyen davranışlar daha yapılmadan iki elin işaret parmaklarıyla hayır anlamında çarpı hareketi yapılarak; ağlamak çarpı, yüksek sesle bağırmak çarpı, arkadaşını itmek çarpı şeklinde tekrar edilmiştir. Motor beceri eğitimi ve oyunlar sırasında bu davranışlardan birini gösteren olursa sadece çarpı işareti yapılarak ikaz edilmiştir, davranışı sürdürürse kenara alınıp istenmeyen bir davranış yaptığı için beklediği açıklandıktan sonra tekrar oyuna dâhil edilmiştir. Çocuklarda çarpı stratejisinin etkili olup olmadığı sınıf öğretmenlerine ve ailelere yarı yapılandırılmış görüşme ile sorulmuştur (aile=12, öğretmen=3 toplam=15). Veriler betimsel analiz ile değerlendirilmiştir. Katılımcı görüşlerine göre çarpı stratejisi 4 yaş grubu çocuklarda davranış bozukluklarını azaltmada ve olumlu değer kazandırmada etkili görülmüştür. Çocuklardaki olumlu davranışlar öğretmenleri ve aileleri tarafından fark edilmiştir. Oyun ve hareket eğitimi sırasında gözlenen davranış bozukluklarını azaltmada çarpı stratejisinin etkililiği başka gruplarda sınanabilir.

Öz: Bu araştırmanın amacı COVID-19 pandemisinin neden olduğu acil uzaktan öğretim sürecinde Beden Eğitimi ve Spor öğretmenlerinin Web 2.0 araçlarını kullanma düzeylerinin incelenmesidir. Nicel araştırma yöntemlerinden genel tarama modelinin bir türü olan kesitsel tarama modeli kullanılmıştır. Araştırmanın evreni 2020-2021 eğitim öğretim bahar yarıyılında Muğla İl Milli Eğitim Müdürlüğüne bağlı ortaokul ve liselerde görev yapmakta olan Beden Eğitimi ve Spor öğretmenleridir. Seçkisiz olmayan amaçlı ölçüt örnekleme yöntemi ile 182 Beden Eğitimi ve Spor öğretmenine ulaşılmıştır. Veri toplama aracı olarak “Öğretmenlerin Eğitim Teknolojisi Kullanım Düzeylerini Belirleme Ölçeği”nin “Teknoloji Okuryazarlığı”, “Derse Teknoloji Entegrasyonu”, “İletişim” alt boyutları ile tanımlayıcı bilgi formu ve bir açık uçlu soru kullanılmıştır. Verilerin normal dağılım göstermesi sonucunda gruplar arasındaki farkı belirlemede bağımsız gruplarda t testi ve tek yönlü varyans analizi (ANOVA) kullanılmıştır. Çalışmadan elde edilen verilerin istatistiksel analizleri SPSS 22.0 programı ile yapılmıştır. Araştırma bulguları Beden Eğitimi ve Spor öğretmenlerinin acil uzaktan öğretim sürecinde Web 2.0 araçlarını derse entegre etme düzeylerinin yalnızca daha önce teknoloji kursu alanlar lehine farklılaştığını göstermektedir. Yanı sıra Web 2.0 araçlarının mesajlaşma uygulamalarını (WhatsApp, Telegram, Viber, WeChat vb.) ve sosyal ağları (Instagram, Youtube vb.) kullanma düzeyi kadın öğretmenler, yaşı daha genç olan öğretmenler ve lisansüstü öğrenim gören öğretmenler lehine farklılaşmaktadır. Teknoloji okuryazarlığı düzeyi ise yalnızca lisansüstü öğrenim gören öğretmenler lehine farklılaşmıştır. Bu bulgular çerçevesinde yüz yüze eğitimi kesintiye uğratabilecek durumlar karşısında Beden Eğitimi ve Spor öğretmenlerinin teknolojik mesleki donanımlarını geliştirmek için hizmet içi eğitim faaliyetlerinin ve eğitsel teknoloji ile ilgili kursların nicelik ve nitelik olarak artırılması önerilmektedir. Ayrıca acil uzaktan öğretimi gerektirecek durumlarda Beden Eğitimi ve Spor dersinin teorik bilgi içeren konularının Web 2.0 araçları (EBA, Zoom, Kahoot vb.) ile beceri uygulaması gerektiren konuların ise yüz yüze eğitim ile planlanması önerilmektedir.

Bu çalışmanın amacı, 8 haftalık aerobik egzersizin sedanter kadınlarda toplam oksidan ve antioksidan kapasite üzerine etkisini araştırmaktır. Araştırmaya 40 kadın gönüllü katılmıştır. Katılımcılar rastgele yöntemle egzersiz (EG) ve kontrol grubu (KG) olarak iki gruba ayrılmıştır (yaş ortalaması, EG:41.05±3.26 ve KG:40.30±4.47 yıldır). Egzersiz grubuna 8 hafta süresince, haftada 3 gün, günde 1 saat aerobikkoş-yürü egzersizleri yaptırılmıştır. Tüm deneklerin çalışma öncesi ve sonrası Toplam Oksidan Kapasite (TOK) ve Toplam Antioksidan Kapasite (TAK) ölçümleri alınmıştır. Mevcut bulgular TOK ve TAK ölçümlerinin tümünde son test ölçümlerinde EG lehine anlamlı farklılık olduğunu göstermiştir (p<0.05). TAK değeri EG'nda 2.10±0.01μmol'den, 2.35±0.06μmol'e çıkarken, KG'nda anlamlı bir değişim oluşmamıştır. TOK değeri ise KG'nda 5.95±1.41mmol'den 5.64±1.67mmol'e düşerken, EG'nda 6.33±1.23mmol'den 3.48±1.94mmol'e düşmüştür (p<0.05). Sonuç olarak 8 haftalık, koş-yürü tarzı aerobik egzersizlerin, sedanter kadınlarda toplam oksidan ve antioksidan kapasite değerlerini olumlu yönde değiştirdiği söylenebilir.

The goal of this research is to investigate physical education and sports teachers’ perspectives on physical education and sports classes, which is heavily practice-based, during distance education period. The research has been done with triangulation method. The quantitative data is collected via attitude scale while qualitative data is collected via semi-structured interviews. 90 physical education and sports teachers have volunteered in the research, 9 of which take part in qualitative part of the study and the remaining 81 volunteers take part in quantitative part of the study. The quantitative analysis of study has been done via SPSS 20.0 package program’s definitive statistic methods, independent samples t-test and one way ANOVA variant analysis. The qualitative analysis of the study has been done via descriptive and content analysis. According to quantitative results, the attitudes of physical education and sports teachers about distance education are on the medium-level. The attitude analysis towards distance education based on age variables has demonstrated that there is a meaningful difference between volunteers aged 23-29 and volunteers aged over 40, which is in favor of the volunteers aged 23-29. According to qualitative results, three categories (Distance education, physical education classes via distance education, technical competence), 6 themes and 14 sub-themes have been identified.

The purpose of this research is to examine the relationship between secondary school students' physical education and sports course aptitude levels and their perceptions of need-supportive teaching style. The study is in the relational screening model. The data pair used is secondary school students' physical education lesson aptitude levels and their perceptions of need-supportive teaching style in physical education and sports lessons. Three hundred twenty-six secondary school students, 166 female and 160 male, studying in the 2019-2020 academic year were included in the study (mean age 12.55±1.15). The data in the research were obtained by using the 'Needs Supportive Teaching Style Scale in Physical Education and the 'Physical Education Lesson Aptitude Scale'. Descriptive statistical methods and non-parametric data analysis methods were applied in data analysis. The findings showed a moderate positive correlation between the physical education and sports course predisposition levels of secondary school students and their perceptions of need-supportive teaching style (p<0.05). In this study, while physical education and sports course aptitude levels and need supportive teaching style perceptions did not differ according to gender and class variable, the total score of the Physical Education Lesson Aptitude Scale and the perceived ability dimension score for the physical education lesson and the Needs Supportive in Physical Education lesson of the students in the school sports teams. Teaching Style Scale Engagement dimension was statistically significantly higher than those who did not take part in school teams (p<0.05). The results show that the self-confident students who feel good in a physical education class and the students who participate in the school teams increase the perceived support from the teachers. In the light of these results, it can be said that physical education teachers should be more inclusive in education. Activities that will make all students active and provide effective development should be included in the lesson.