Türkiye'nin 1949 yılında İsrail devletini tanımasıyla başlayan Türkiye-İsrail ilişkileri, İsrail'in Ortadoğu'da barış ve istikrarı olumsuz etkileyen politikaları nedeniyle inişli çıkışlı bir seyir izlemekle birlikte 1990'ların başlarından itibaren ivme kazanmıştır. 1990'lar boyunca iki ülke ilişkileri özellikle 1996 yılında imzalanan bir dizi antlaşma ile hızlı bir gelişme göstermiş ve bu tarihten sonra ilişkiler askeri, diplomatik, siyasi, ekonomik ve istihbarî unsurları içeren çok boyutlu bir niteliğe sahip olmuştur. Takip eden yıllarda, özellikle 2000'lerde ekonomik ilişkiler dikkat çekici bir biçimde artmıştır. İki ülke arasında tesis edilmiş olan ekonomik ilişkilerin, özellikle 2010 ve sonrasında Türkiye-İsrail arasında yaşanan muhtelif politik gerilimlere rağmen siyasal krizlerden etkilenmeyecek biçimde devam ettiği gözlemlenmektedir. Çalışma, Türkiye'nin İsrail ile güçlü bir stratejik ittifak ilişkisi kurduğu dönem olan 1990'lı yıllar ile İsrail devletiyle birtakım siyasal krizler yaşadığı 2000'li yıllarda, değişmeyen bir dinamik olarak ekonominin üzerine durmaktadır. Bu bağlamda çalışmada, Türkiye-İsrail ilişkilerinde ekonomik rasyonalitenin belirleyiciliğinin her dönem ön planda olduğu, iki ülke arasındaki ticaret ve doğrudan yatırım ilişkilerinde yaşanan gelişmelerin siyasal konjonktürdeki dalgalanmalardan bağımsız kendi mecrasında etkinliğini sürdürdüğü ortaya konulmaktadır.

Given the fact that diplomatic ties between Turkey and Egypt, which have common historical and cultural memory, began in 1925, it is observed that economic ties have not been a determinant element for both parties for long years as the commercial ties just seemed to commence in the second half of 1950s A rapprochement in economic ties, in parallel with the political ones, started to emerge following both the Cold War's detente policies seen through the 1970 and the liberal policies adopted under the administration of Anwar Sadat, but a momentum in commercial ties could only be gained in 1980s with Turkey's international expansion. Even though the foreign policy rhetoric seemed to resemble in both parties upon the ending of the Cold War, the main leap could be possible with the signing of Free Trade Agreement in 2005 and especially the overall investment of Turkey in Egypt. It is now observed that the economic ties established between the two countries have not gone below the level reached after 2005 despite

Çocuk Çalışmaları (Childhood Studies) bir dizi akademik disiplinde görece olarak kendine yer bulmuş olmasına rağmen, Uluslararası İlişkiler disiplini açısından durum biraz daha farklıdır. Uluslararası ilişkiler disiplini bağlamında çocukluk ve çocuklara ilişkin analizlerin oldukça sınırlı olduğu görülmektedir. Nitekim çocuğun uluslararası sistemdeki rolünden bahsedildiğinde, genellikle verilen yanıt böyle bir rolün var olup olmadığını sorgulamak olmaktadır. Öte yandan çocukların evrensel insan haklarına ilişkin siyasi tartışma bağlamında ciddi anlamda önem verilen aktörler olarak öne çıktıkları ve merkezi bir konumda oldukları ileri sürülebilir. Ancak her ne kadar uluslararası örgütler nezdindeki kodifikasyon çalışmalarıyla uluslararası çocuk hakları rejimi giderek artan biçimde gelişme gösterse de, bu rejimin çocukları yalnızca pasif ‘kurbanlar’ olarak gören yaklaşımının, çocuklara ihtiyaç duydukları şekilde ve etkin bir biçimde yardım edebileceği belirsizdir. Bununla birlikte, uluslararası ilişkiler disiplininin geleneksel devlet merkezli yaklaşımlarında daha önce büyük ölçüde ihmal edilen çocukların ve çocukların failliğinin -diğer disiplinlere kıyasla geç olsa- giderek daha fazla öne çıkmaya başladığı gözlemlenmektedir. Bu itibarla çalışma, uluslararası ilişkiler disiplinine çocuğun aktör olarak dâhil edilmesinin elzem olduğunu ileri süren bir anlayışla, Uluslararası İlişkiler disiplininin çocuk ve çocukluk bağlamındaki bakış açısının ne yönde ve nasıl geliştiğini ele almaktadır. Bu bağlamda öncelikle çocukluğun sosyal inşasına ilişkin literatürdeki gelişmeye ve sonra da uluslararası ilişkiler disiplininde özellikle savaş ve çatışma bağlamında çocuk ve çocukluk nosyonuna ilişkin çalışmaların kapsamına odaklanmaktadır.

Hükümet sistemlerinin niteliğinin tespiti türedi bir süreç olmayıp, belirli bir tarihsel bağlamı olan siyasal dönüşümlerin ortaya çıkardığı sorunlara verilen cevap niteliği taşımaktadır; dolayısıyla dinamik bir sürecin ürünüdür. Bu durum dünyanın her yerinde olduğu gibi Türkiye için de geçerlidir. Siyasi ve hukuk tarihimizin ilk Anayasası olan 1876 Anayasası (Kanun-ı Esâsî) çerçevesinde ortaya çıkan ilk yapılanma, siyasi gücün daha ziyade monarşi ve bürokrasi arasında paylaştırıldığı parlamenter sistem benzeri bir nitelik göstermiştir. Birinci ve İkinci Meşrutiyet dönemlerinin, gerek yürütmenin yasama organı ile gerekse yürütmenin unsurlarının kendi içerisindeki ilişkiler bağlamında sürekli bir devinim ve kuvvet kaymaları ile dolu bir zaman dilimi olduğu aşikârdır. Bu dinamik ve devingen süreçte, 1909 değişikliklerini mümkün kılan 23 Temmuz 1908 tarihli İkinci Meşrutiyet, Osmanlı yönetim sistemine ilk defa gerçek anlamda parlamenter bir nitelik kazandırması açısından önemli bir dönüm noktasıdır. Bu bağlamda günümüzde 1982 Anayasasında yapılan değişiklikler ekseninde ortaya çıkan tartışmaların tarihsel ipuçlarının yakalanması anlamında İkinci Meşrutiyet dönemi ziyadesiyle önemlidir. Çalışma bu perspektifle, hukuk tarihimizin ilk anayasası ile inşa edilen ve 1877’de kesintiye uğramakla birlikte İkinci Meşrutiyetle tekrar dirilen Osmanlı parlamento deneyimini öne çıkaran yönleriyle ortaya koymak ve günümüz tartışmalarına tarihsel bir zemin olmak amacıyla kaleme alınmıştır.

The weakening of the secular tradition, which has been influential in Indian political life since its inception, and the political rise of the Hindu right culminated in the overwhelming mandate of the Hindu nationalist BJP led by Narendra Modi in the 2014 elections. In 2014, the Hindutva ideology that the BJP was fuelled by had the opportunity to spread to all segments of society. As the BJP consolidated its political support from the community in 2019, it became even more prominent as a widespread worldview in India. Backed by the power of Hindutva supporters, the BJP systematically and deliberately targets the non-Hindu population, especially Muslims. Hindutva ideology, the Hindu right wing's ideology of ethnoreligious exclusion, has begun to affect Muslims through political decisions taken by the government and socially triggered acts of oppression and violence, often with the government's deliberate silence. This study discusses the historical and intellectual origins of the Hindutva ideology to reveal the current trends of the BJP's Islamophobic policies through a literature review. In this study, in which the current tendencies of the BJP's Islamophobic policies are tried to be revealed by reviewing the literature, the historical and intellectual origins of the Hindutva ideology are mentioned. The article also analyses the role of the media, which the Modi government uses for its main interests, in fuelling Islamophobia through misinformation and the discourse of 'corona jihad’, particularly in the aftermath of the global Covid-19 pandemic. Ultimately, it is argued that the anti-Islamic policies in contemporary India - even though they have come to light with the BJP's rule - should be seen as the social and political projections of the Hindutva ideology, which sees India's ethnic and religious diversity as a threat rather than an opportunity and which was 'constructed' long before the BJP.