Bu makalenin tüm hakları Uluslararası İlişkiler Konseyi Derneği'ne aittir. Önceden yazılı izin almadan hiçbir iletişim, kopyalama ya da yayın sistemi kullanılarak yeniden yayımlanamaz, çoğaltılamaz, dağıtılamaz, satılamaz veya herhangi bir şekilde kamunun ücretli/ücretsiz kullanımına sunulamaz. Akademik amaçlı alıntılar bu kuralın dışındadır. Yazıda belirtilen fikirler yalnızca yazarına/yazarlarına aittir. UİK Derneğini, editörleri ve diğer yazarları bağlamaz. ÖZETMevcut çalışmada, devletçi/pragmatist ve medeniyetçi ekollerin etkili olduğu 1991 sonrası Rus dış politikasında önemini korumuş olan Yakın Çevre'de büyük güç kimliğiyle nüfuzu koruma hedefinin, bölgede bazı aktörlerle yerleşik kolektif kimliklerden faydalanarak vatandaşlık verme politikasıyla pekiştirildiği İnşacı perspektiften tartışılmaktadır. Rusya'nın, kadim büyük güç kimlik algısı üzerinden eski kolektif kimlikler aracılığıyla bazı halklara vatandaşlık vermesi, yeni icat edilmiş ve geçici bir politika olmayıp, köklerinin Çarlık döneminden bu yana gözlemlenebilen nüfuz amaçlı tabiiyet/vatandaşlık politikalarını yansıtması; Yakın Çevre'nin Rusya açısından vazgeçilmez bir bölge olduğu ile gelecekte uygulamayı başka Yakın Çevre aktörleriyle de gerçekleştirebileceği savını güçlendirmektedir. ABSTRACT This paper discusses through a Constructivist perspective that the aim of maintaining influence via great power identity in the Near Abroad which preserved its significance in the post-1991 Russian foreign policy under the statist/pragmatist and civilizationist schools' influence, is reinforced through citizenship policies due to established collective identities with certain actors. The fact that Russia's conferral of citizenship to certain peoples through old collective identities via long-time great power identity is not a newly invented and ephemeral policy but that its roots reflect influence-driven subjecthood/citizenship policies since the Tsarist times, strengthens the assumption that the Near Abroad is an irreplaceable region for Russia which may practice similar policies towards other actors in the Near Abroad in the future.

Mevcut çalışma, bir dış politika kavramı ve pratiği olan iki-taraflılığın, Güney Kafkasya'da Ermenistan-Gürcistan ilişkileri örneği üzerinden bağlamsallaştırılmasına odaklanmaktadır. İki aktör arasında; ikili, bölgesel ve küresel bağlantılardan doğan, kendine özgü ve sınırlı bir iki-taraflılık olduğu ve devam edeceği temel savı çerçevesinde; önce iki-taraflılığın doğuşu, evrimi, belirli örnekleri, coğrafyaları betimlenmektedir. İki aktörün ilişkilerinin tarihçesinin özetini müteakip, söz konusu iki-taraflılığın neden ve nasıl vuku bulduğu; ekonomik ve ticari ilişkiler, sevkiyat hatları, ayrılıkçı sorunlar, azınlık unsuru ve Rusya etkisi temelinde araştırılmaktadır. Nihai tahlilde, söz konusu iki-taraflılığın mevcut niteliğine ve gelecekteki akıbetine dair kimi değerlendirmeler ile öngörülerde bulunulmaktadır.